Kierkegaard powiedział, że romantycy to ludzie uwikłani w głęboki i nieszczęśliwy romans z Bogiem. Trafniej jednak byłoby nazwać formację romantyczną myślą uwikłaną w głęboki, nieszczęśliwy, a mimo to niedaremny romans z Zasadą Rzeczywistości. Romans burzliwy, neurotyczny, w którym każdy z romantyków na swój własny sposób uczy się znosić i akceptować przygodność wpływu, by móc nawiązać więź z odczarowanym nowoczesnym światem, a jednocześnie ocalić własne ja.
Romantycy zatem to paradoksalne duchy powierzchni, które nie szukają azylu w głębiach transcendentalnej podmiotowości, zarazem jednak bronią się przed ostatecznym rozproszeniem.
Celem książki jest filozoficzna interpretacja rewizji romantyzmu, jakiej dokonali krytycy z Yale, przede wszystkim zaś Harold Bloom. Odkryty przezeń fenomen lęku przed wpływem pozostaje do dziś kluczowym problemem filozofii współczesnej, której wciąż nie udaje się wydobyć z ruin, pozostałych po dekonstrukcji kartezjańskiego cogito: nieosiągalnej figury podmiotu z istoty odpornego na wszelkie wpływy. Rewizja romantyczna, wyrosła w dialogu z myślą dekonstrukcyjną, dostarcza języka, dzięki któremu problem podmiotowości staje w zupełnie nowym świetle.