Stary Testament to starsza część Biblii, przyjęta przez chrześcijaństwo z judaizmu. Katolicka wersja (w odróżnieniu od judaistycznej i protestanckiej) zawiera 46 ksiąg.

Stary Testament powstał w ciągu wielu wieków, najstarszym tekstem w nim zawartym jest Pieśń Dobory z Księgi Sędziów, spisana w XII w. p.n.e. Najpóźniej, w II w. p.n.e., powstała Księga Daniela. Cały kanon Starego Testamentu został ustalony pod koniec I w. n.e. Znanych już kilka teorii co do wyboru ksiąg kanonicznych - głoszą np., że do kanonu weszły tylko te teksty, w których powstaniu dopatrywano się interwencji Boga.

Stary Testament był już w starożytności tłumaczony na grekę. Najstarsze tłumaczenie to Septuaginta, zostało ono zapoczątkowane w Aleksandrii w połowie III w. p.n.e. i miało być stworzone dla istniejącej tam gminy żydowskiej. Przekładu dokonano na polecenie faraona Ptolemeusza II Filadelfosa, który chciał zapoznać się prawem żydowskim. Na rozkaz kapłana Eleazara 73 mędrców żydowskich przetłumaczyło księgi w ciągu 72 dni.