"Białe walce" Jan Nowicki

JAN NOWICKI - jak wiadomo aktor.
Wiadomo, że sam o sobie mówi - „były aktor”. 
Wiadomo, że zagrał w ponad 240 filmach, a najbliższe jego sercu to: „Niepochowany”, „Wielki Szu”, „Magnat”, „Spirala” i „Sanatorium pod Klepsydrą”. Wiadomo, że przez ponad 30 lat jego teatralną kolebką był Stary Teatr w Krakowie, gdzie zagrał dziesiątki ról, a kreacje Stawrogina w „Biesach”, Rogożyna w „Natalii Filipownej”, Artura w „Tangu”, Księcia Konstantego w „Nocy Listopadowej” przeszły do historii teatru polskiego. Jak sam twierdzi, właśnie te role pozwalają mu dzisiaj przyznać z odsłoniętą przyłbicą, że słusznie poświęcił czas, aby uprawiać zawód aktora, choć do końca nie jest przekonany, czy powinien to robić. Wiadomo, że od swojego aktorskiego życia odcina teraz kupony. Robi to z wdziękiem i tak, żeby nie przekroczyć granicy elegancji. Nie ma zamiaru ciągle pozostawać w świetnej formie i nikomu niczego nie chce udowadniać. Wiadomo, że od kilkunastu lat co roku na początku grudnia prowadzi niecodzienną akcję dobroczynną. W swojej rodzinnej miejscowości na Kujawach zamienia się w św. Mikołaja i z własnych pieniędzy oraz pieniędzy swoich przyjaciół i znajomych funduje, a następnie rozwozi prezenty dzieciom i seniorom.

Ale nie wszystkim wiadomo, że dla Jana Nowickiego najpiękniejszą rzeczą na świecie jest wyobraźnia i świetna rozmowa z drugim człowiekiem, która nielicznych wciąga czasem prosto w ramiona literatury, a ta z kolei jest jego największym umiłowaniem. Ostatnio sobie wymyślił, że są ludzie od pisania lub od czytania. Siebie - w nie do końca jasnych okolicznościach - zaliczył do pierwszej grupy. Jest autorem kilku książek (m.in. „Między niebem a ziemią”, „Droga do domu” wespół z Rafałem Wojasińskim”, „Mężczyzna i one”), wierszy, tekstów piosenek i kolęd. Głównym „daniem” w pisarstwie pana Jana jest przemijanie, które nieuchronnie wiąże się ze starością, i to, że te dwa fakty zbliżają się do momentu absolutnie szczególnego - śmierci. „Jak żyje się ze śmiercią w sąsiedztwie, inaczej smakuje piwo, wódeczka, inaczej odbiera się przedostatnie emocje. Namiętność, starość i zbliżanie się do śmierci mogą - muszą być - jednym z najbogatszych, najpełniejszych doświadczeń życia! Tak naprawdę człowiek zaczyna myśleć o śmierci wtedy, kiedy wybiera się w rozumne życie. Setki razy o tym mówię, bo wszystko co ma siłę, smak, co jest upojeniem, orgazmem, sukcesem, co nas otacza, opiera się o koniec. A koniec to coś absolutnie fantastycznego”.

Obdarzony wieloletnią przyjaźnią pana Jana, odruchowo wykreowałem sobie Jego portret, którego byłem pewien, z poczuciem niepodważalności tegoż włącznie.Tymczasem lektura „Białych Walców” sprawiła, że uzurpacja moja została zasadniczo ukarana. Oto - mój jakże wypróbowany wspólnik i przewodnik po mrokach Dostojewskiego i innych „przyczynach wszelkich przyczyn”, nagle zaprasza do świata pełnego jasności, harmonii i czułości. Jednak szybko i szczęśliwie zaskoczenie minęło i kompani mistrza Serafina rozsiedli się przy moim stole, a ja przyglądałem się im z coraz większym zainteresowaniem i sympatią. Następnego dnia z rozkoszą przyjąłem zaproszenie na dancing w „Zdrojowej”, gdzie poniosło mnie do tego stopnia, że aż uwierzyłem, iż umiem tańczyć. To mało? Szanowny Autorze, mój szczery, głęboki ukłon jest podszyty również szczerą zazdrością. Też bym tak chciał. Ale... Mimo to - nieustająco Twój - A.
Andrzej Domalik