Wydawnictwo - WSPWS
Rok - 2012
Stron - 462
Oprawa - KARTONOWA
Format - B5

STAN - NOWA


Bezpieczeństwo, zgodnie z definicją i potocznym sposobem rozumienia tego pojęcia, długo było utożsamiane ze stanem gwarantującym pewność istnienia i przetrwania. Obecnie pogląd taki jest kwestionowany jako zbyt wąski czy też konserwatywny. W nowym ujęciu bezpieczeństwo ma oznaczać nie tylko gwarancję nienaruszalnego przetrwania danego podmiotu, lecz także swobodę jego rozwoju.
Współczesna próba ponownej interpretacji pojęcia bezpieczeństwa jest bardzo skromnym, ale niezmiernie symptomatycznym świadectwem wzrostu zainteresowania tą problematyką oraz pojawienia się licznych systematyk bezpieczeństwa. Najbardziej elementarna, określana mianem podmiotowej, dzieli je na narodowe i międzynarodowe. Drugim bardzo często stosowanym kryterium w typologiach bezpieczeństwa jest kryterium przedmiotowe, mające charakter pomocniczy względem podziału podmiotowego. Pozwala na wyodrębnienie wielu rodzajów bezpieczeństwa, które wzbogacają opis bezpieczeństwa rozpatrywanego z podmiotowego punktu widzenia. W literaturze naukowej i publicystyce występują więc następujące rodzaje bezpieczeństwa o charakterze przedmiotowym: polityczne, militarne, ekonomiczne, społeczne, kulturowe, ideologiczne, religijne, morskie, ekologiczne, zewnętrzne i wewnętrzne. Można przy tym z dużym przekonaniem stwierdzić, że lista ta nie jest zamknięta. Wyróżniane są bowiem kolejne rodzaje, jak: żywnościowe, sanitarne czy też prawne.
Bezpieczeństwo wewnętrzne, co nie budzi kontrowersji, jest składnikiem szerszego pojęcia, jakim jest bezpieczeństwo narodowe. Sposób rozumienia bezpieczeństwa wewnętrznego, a także stopień sformalizowania tego stanu na gruncie doktryny i prawa, są jednak zdecydowanie bardziej złożone.
Pierwotnie się wydawało, jak zauważa Stanisław Sulowski, że bezpieczeństwo wewnętrzne można zdefiniować na zasadzie dychotomicznego podziału wynikającego z zewnętrznej i wewnętrznej sfery działalności państwa. W tym ujęciu w sferze wewnętrznej miało ono, wykorzystując prawo i instytucje, gwarantować porządek i bezpieczeństwo na określonym terytorium, a w sferze zewnętrznej ochraniać terytorium i zamieszkującą na nim ludność z pomocą sił zbrojnych.