Film Joela Schumachera mimo pozornej oryginalności tematu wcale taki nie jest. To kolejny, podyktowany zasadami politycznej poprawności obraz wołający o poszanowanie mniejszości, w tym wypadku seksualnych. Główny bohater, ochroniarz Walter Koontz mieszka w podejrzanej dzielnicy, którą upodobali sobie transwestyci, geje i lesbijki. Zgorzkniały i samotny Walt pewnego dnia dostaje wylewu i częściowo sparaliżowany traci głos. Szansą na rehabilitację są lekcje śpiewu, których może udzielić mu mieszkający po sąsiedzku transwestyta Rusty, na co dzień zarabiający jako drag queen w nocnych klubach. Jak nie trudno przewidzieć, początkowo wrogie relacje między nimi ulegną przemianie. Podobną rodzącą się przyjacielską więź, co prawda w innych wariantach, widzieliśmy już niejednokrotnie. Dlatego o Bez skazy można by łatwo zapomnieć, gdyby nie niezawodny De Niro, jako zmagający się z chorobą Walt, po raz kolejny udowadniający, że najlepiej czuje się w rolach stawiających mu fizyczne ograniczenia. Doskonale poradził sobie również jego partner, tworzący wieloznaczną i nie popadającą w stereotyp i karykaturę postać Rusty’ego. Gdyby jeszcze reżyser (i scenarzysta zarazem) darował sobie - zakończony happy endem wątek sensacyjny - nie popsułoby to gorzkiej wymowy filmu. Choć trzeba przyznać, że sekwencję nierównej walki Walta i Rusty’ego z trójką mafijnych zakapiorów rozegrano bardzo pomysłowo.



Dodatki: zwiastun.