Dystrybutor: Best Film
Tytuł oryginału: Private life of a masterpieces. Masterpieces of Twentieth century
Format: DVD
Ilość płyt: 3
Czas trwania filmu: 3 odc. x 50 min.
Obraz (format): 16:9
Dźwięk (format): Dolby Digital 2.0 polski, Dolby Digital 2.0 angielski
Napisy: polskie
Region: 2

Za wspaniałymi płótnami i zachwycającymi rzeźbami kryją się historie politycznych rewolucji, wojennych ucieczek, starć potężnych osobowości, walk o pieniądze, a nawet ataków przy użyciu noża albo kwasu. W tej fascynującej serii ujawniamy prawdę związaną z powstawaniem wiekopomnych dzieł. Odsłaniamy mało znane fakty i przedstawiamy zaskakujące odkrycia.
Czy wiecie, że zazdrość Leonarda da Vinci o "Dawida" Michała Anioła doprowadziła do tego, że wielki malarz i odkrywca chciał, by słynną rzeźbę wystawiono w jak najmniej rzucającym się w oczy miejscu? A że "Pocałunek" Rodina przedstawia kobietę uwodzącą mężczyznę (w owych czasach rzecz niezwykle śmiała)? Albo, że w górnym rogu "Krzyku" nieznana ręka nagryzmoliła słowa: "to mógł namalować tylko szaleniec"?

"Historia wielkich dzieł" śledzi losy przedstawianych obrazów i rzeźb od chwili powstawania, po przyjęcie przez opinię publiczną. Bada, kto je kupował, kto sprzedawał, a nawet kto je atakował. Czy taka seria może nie być fascynująca?

Gustaw Klimt: Pocałunek (The Kiss)
"Pocałunek" Kilmta to jedno z ikonowych dzieł XX wieku. Pojawia się na plakatach, kartkach pocztowych i jest prawdziwie bestsellerowym obrazem. Ogólnie dzieła Klimta sprzedają się lepiej w tak przedrukowanej formie, niż obrazy jakiegokolwiek innego artysty, nawet Van Gogha czy Moneta.
Wielka moc obrazu to jego zmysłowość i wspaniała ozdobność. Swą dekoracyjność praca zawdzięcza w dużej mierze mozaikom z Rawenny, którą odwiedził Klimt. Powierzchnię płótna pokrył dodatkowo płatkami złota.

"Pocałunek" namalowany został przez Klimta u szczytu sławy i mocy artystycznych. Najważniejszy członek grupy wiedeńskich secesjonistów odszedł od współtowarzyszy, ale radził sobie znakomicie. "Pocałunek" stał się dziełem wpływającym z wielką mocą na sztukę wystroju wnętrz, tworzenia biżuterii i na modę.

Salvador Dali: Chrystus św. Jana od Krzyża (The Christ of St John of the Cross)
"Chrystus św. Jana od Krzyża" jest jednym z dwóch niezwykłych przedstawień ukrzyżowania, namalowanych przez Dalego na początku lat pięćdziesiątych XX wieku. Artysta twierdził, że miał "kosmiczny sen", w którym widział, że jądro atomu to nic innego jak sam Chrystus.
Potwierdzeniem był dla malarza rysunek ukrzyżowanego Chrystusa wykonany przez Świętego Jana od Krzyża, szesnastowiecznego hiszpańskiego mistyka. Dali interpretował go jako trójkąt w kole. Wychodząc od tego stworzył niezwykłą perspektywę, niespotykaną dotąd w sztuce. Chrystus widziany był z góry, a jego postać tworzyła odwrócony trójkąt. "Obmyśliłem konstrukcję geometryczną zawierającą trójkąt i koło, będącą estetycznym podsumowaniem moich wcześniejszych doświadczeń, i umieściłem mojego Chrystusa wewnątrz trójkąta."

Kiedy obraz po raz pierwszy wystawiono, wielu krytyków nie pozostawiło na nim suchej nitki, za to niektórych oglądających doprowadził niemal do ekstazy. Zdarzały się nawet omdlenia.

Pablo Picasso: Panny z Avignon (Les Desmoiselles d'Avignon)
Uważane przez wielu za początek sztuki nowoczesnej dzieło Pabla Picassa "Panny z Avignon" to zaskakujące wyobrażenie pięciu prostytutek w domu publicznym. Stworzone w wieku 26 lat dzieło było wynikiem silnej rywalizacji między Picassem a Henri Matissem. Chociaż krytycy i publiczność wykpiwali prace Matisse'a, Picasso był wstrząśnięty ich pomysłowością i zaczął myśleć nad stworzeniem własnego dzieła. Efekt zszokował artystów, a jeden z nich powiedział nawet, że Picassa należałoby powiesić za jego pracą.

"Panny z Avignon" rozbiły wyobrażenie kobiecej formy w malarstwie. Wykrzywione, kanciaste ciała prostytutek na obrazie Picassa niezwykle różniły się od krągłych, zmysłowych aktów, które od stuleci zdobiły galerie sztuki. Ukończony w 1907 roku obraz nie był pokazany publicznie aż do 1916, kiedy to otrzymał ostateczny tytuł. Nazwa "Młode panie z Avignon" nadana przez organizatora wystawy przylgnęła do dzieła, ku wielkiemu zdenerwowaniu Picassa. Malarz nalegał - i twierdził, że dla niego zawsze tak będzie - by jego praca nazywana była "Mój burdel".