BARWNIKI DREWNA BIURO ZBYTU PRODUKTÓW ORGANICZNYCH

29-01-2014, 20:15
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 59.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3900385346

Miejscowość Kraków

Koniec: 29-01-2014 19:50:00

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM, ZAWIERA STARE PIECZĄTKI FABRYKI MEBLI) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

MINISTERSTWO PRZEMYSŁU CHEMIEN fefff'tf CENTRALNY ZARZĄD ZBYTU
BIURO ZBYTU PRODUKTÓW ORGANICZNYCH.
ŁODZ. SIENKIEWICZA 55, tel. 397-33
BARWNIKI DO DREWNA
Nr 16-57

I. Uwagi ogólne
Przedstawione w kolekcji barwniki do drewna ilustrowane są na trzech rodzajach drewna, najczęściej stosowanych w przemyśle drzewnym, tj. na bukowym, dębowym i brzozowym. Niektóre kolory specjalne, np. mahonie, ilustrowane są dodatkowo na drewnie mahoniowym, zaś barwniki żółte i zielone — na drewnie sosnowym.
Wybarwienia wykonano metodą nanoszenia roztworu barwnika, przy pomocy gąbki lub pędzla. Stężenie barwnika, użytego do wybarwienia, podano każdorazowo obok jego nazwy, umieszczonej nad wybarwieniem. W poszczególnych kolumnach umieszczono:
w pierwszej — drewno barwione, nie wykończone,
w drugiej — drewno barwione, matowane,
w trzeciej — drewno barwione, wykończone politurą bezbarwną.
Ilustrowane w kolekcji barwniki przystosowano specjalnie do wymagań przemysłu drzewnego zarówno pod względem własności, jak i odcienia, celem nadania drewnu pospolitemu wyglądu cennych gatunków drzew szlachetnych.
Ze względu na specyficzną budowę i własności drewna, przy doborze barwników kierowano się również własnościami najczęściej stosowanych gatunków drewna.
Sposób barwienia i możliwości zastosowania ilustrowanych barwników podano każdorazowo obok wybarwień.
Wybór metody barwienia drewna barwnikami organicznymi zależy od wielu czynników, np. rodzaju drewna, gatunku, stopnia jego obróbki lub żądanych efektów.
Nie ścięte drzewa można barwić barwnikami kwasowymi przez wtrys-kiwanie roztworu barwnika pod ciśnieniem do pnia drzewa powyżej korzenia.
Bloki drzewne w masie barwi się w specjalnych aparatach przez wtryskiwanie roztworu barwnika pod ciśnieniem. Wtryskiwanie to, zależnie od rodzaju drewna, trwa od 10 min. do 1 godz. przy temperaturze 30—400C i ciśnieniu 7—10 kG/cm2 dla drewna miękkiego i 50—100 kG/cm2 dla drewna twardego. W niektórych przypadkach barwienie można prowadzić wybranymi barwnikami w roztworach alkoholowowodnych.
Barwienie poszczególnych obrobionych elementów, np. części mebli jednolitych lub ze sklejki, wymaga stosowania specjalnych sposobów, np. napawania w próżni, celem usunięcia powietrza z porów drewna, wtryski-wania roztworów barwnych pod ciśnieniem, kilkakrotnego napawania itp.
W większości przypadków jednak, szczególnie pod wszelkiego rodzaju wykończenia przeźroczyste, jak politury i lakiery, wystarcza w zupełności powierzchniowe barwienie, przy którym barwnik wnika na głębokość od 0,05 do 1 mm, zależnie od gatunku drewna, rodzaju barwnika i rozpuszczalnika oraz od czasu bezpośredniego działania roztworu barwiącego na drewno. Drewno o miękkiej, gąbczastej budowie, np. lipy, osiki, topoli itp. barwi się łatwiej i na większą głębokość, przy czym wchłania więcej roztworu barwiącego. Nawet w ramach tego samego
gatunku miękkie partie drewna wchłaniają więcej roztworu barwiącego, niż partie o budowie zwartej, co łatwo można zauważyć na drewnie drzew iglastych, jak sosna, świerk, jodła czy modrzew. Fakt ten powoduje jednocześnie intensywniejsze zabarwianie drewna gąbczastego.
Rodzaj barwnika lub zaprawy do barwienia drewna ma również wpływ nie tylko na barwę, lecz także na głębokość wnikania roztworu w drewno. Decydującą rolę odgrywają tu jednak własności rozpuszczalnika, jak np. gęstość, łatwość podnoszenia siew naczyniach włoskowatych, zdolność zwilżania powierzchni itp.
Celem zwiększenia zdolności wnikania roztworów wodnych w drewno dodaje i się do nich różne związki chemiczne, jak amoniak, alkohol, środki zwilżające itp. Roztwory alkoholowe wnikają w drewno głębiej i szybciej niż roztwory wodne. W przypadku roztworów wodnych dobre rezultaty otrzymuje się, stosując dodatek amoniaku w ilości 20—50 ml/l roztworu lub zwilżaczy, jak Nekaliny S lub Peteponu G w ilości 2—5 g/l.
Ujemnie na jakość wybarwienia wpływa nadmierna wilgotność drewna. Woda zawarta w drewnie utrudnia wnikanie barwnika do wnętrza, ponad to zmniejsza stężenie użytego roztworu, a tym samym osłabia działanie barwnika na drewno. Nadmierna lub nierównomierna wilgotność drewna jest również częstą przyczyną otrzymywania wybarwień małointensywnych lub nierównych. W związku z tym drewno, przeznaczone do barwienia, nie może zawierać wilgoci więcej niż 10—12%.
Specjalnie twarde gatunki drewna, jak np. heban, barwiące się szczególnie trudno, barwi się przez długie napawanie (1—2 godz.) we wrzącym roztworze barwnika z dodatkiem sody amoniakalnej lub środka zwilżającego.
Drewno o dużej zawartości garbnika, np. dębu, kasztanu itp. barwi się źle i nierówno. Celem usunięcia tego mankamentu zaleca się przed barwieniem, celem związania garbnika, zanurzyć element na przeciąg 20 minut do roztworu o temp. 20-30ftC, zawierającego 3 g emetyku w 1 Itr. wody. Zaprawianie emetykiem stosuje się głównie w przypadku użycia barwników zasadowych.
Jak wynika z podanych wyżej uwag końcowy efekt barwienia zależy w równej mierze od przygotowania drewna, metody barwienia oraz rodzaju barwnika.
PRZYGOTOWANIE DREWNA DO BARWIENIA
Przed przystąpieniem do właściwego barwienia drewno należy uprzednio dobrze przygotować. Przygotowanie to polega przede wszystkim na dokładnym oszlifowaniu powierzchni drewna, wygładzeniu, nawilżaniu i ponownym szlifowaniu. Często trzeba ponad to drewno wybielić, usunąć plamy oraz żywicę.
1. Zwilżanie i szlifowanie drewna.
W czasie szlifowania i wygładzania drewna część jego włókien zostaje przerwana i wtłoczona w pory powierzchni. Włókienka te w czasie barwienia pęcznieją, podnoszą się do góry i po wyschnięciu utrudniają bardzo proces dalszej obróbki (politurowania czy lakierowania). Drewno po
barwieniu na ogół nie poddaje się ponownemu szlifowaniu, to też włókienka te usuwa się przed barwieniem. Przeprowadza się to następująco:
Drewno oszlifowane zwilża się wodą o temp. 300C za pomocą szmatki bawełnianej lub gąbki. Woda zbyt zimna podnosi włókienka powoli, za gorąca może natomiast naruszyć spoinę klejową, toteż właściwe utrzymanie temperatury wody jest rzeczą ważną.
Całą powierzchnię zwilża się równomiernie najpierw wzdłuż włókien, a następnie poprzecznie. Nadmiar wody zbiera się wyciśniętą szmatką. Następnie drewno suszy się i szlifuje papierem ściernym Nr 1 i 1/0 (tylko wzdłuż włókien), po czym omiata się powierzchnię szczotką, celem usunięcia pyłu i kurzu.
2. Odżywiczanie drewna.
W celu usunięcia z powierzchni drewna nadmiernej ilości żywicy stosuje się zmywanie drewna specjalnymi rozpuszczalnikami bądź roztworami. Najlepsze wyniki daje 25% roztwór acetonu w wodzie. Najczęściej stosuje srç 5 lub 6-cio procentowy roztwór sody kalcynowanej lub 4%-owy roztwór sody kaustycznej. Roztwory te przyrządza się przez rozpuszczenie odpowiedniej ilości sody w wodzie o temperaturze 60-800C.
Bardzo dobre wyniki otrzymuje się przy zastosowaniu mieszaniny
0 składzie 20% acetonu i 80% roztworu sody. Roztwory nanosi się na drewno przy pomocy szczotek, wykonanych z trawy, po czym po zakończeniu zmydlania lub po rozpuszczeniu żywicy zmywa się powierzchnię letnią wodą (250C) z nieznacznym dodatkiem kwasu solnego.
Usuwanie żywicy przy pomocy roztworu sody powoduje przyciemnianie drewna, dlatego odżywiczanie stosuje się głównie przy barwieniu na kolory ciemne.
3. Usuwanie plam i bielenie.
Plamy na drewnie o dużej zawartości garbnika, powstające w czasie skrawania oklein, usuwa się 5%-owym roztworem kwasu szczawiowego lub 15%-owym roztworem wody utlenionej. Plamy po kleju glutynowym odbarwia się przez zwilżenie powierzchni drewna ciepłą wodą (250C) aż do spęcznienia kleju, po czym wyskrobuje się go ostrymi szczotkami
1 zmywa całą powierzchnię wodą.
Dobre wyniki bielenia uzyskuje się, stosując roztwór o składzie: kwasu siarkowego 660Be 20 g
kwasu szczawiowego 15 g
nadtlenku sodowego 25 g
wody 1 1
Roztwór nanosi się na powierzchnię drewna przy pomocy szczotek z trawy morskiej, zaś po wybieleniu i wyschnięciu zmywa się powierzchnię roztworem sody lub mydła bardzo dokładnie, aby na powierzchni drewna nie pozostały nawet ślady substancji bielących, gdyż mogą one spowodować izmiany wybarwień.
Jednym z najlepszych sposobów bielenia jest bielenie na sucho przy pomocy dwutlenku siarki. Sposobem tym bieli się najczęściej drewno, przeznaczone do wypalania i rzeźbienia.
BARWIENIE DREWNA
1. Przygotowanie roztworu barwnika.
Barwnik zwilża się gorącą wodą, dokładnie pastuje, a następnie rozpuszcza, dolewając wrzącej, miękkiej wody. W razie potrzeby należy zagotować. Rozpuszczony barwnik cedzi się przez sito lub tkaninę bawełnianą, po czym rozcieńcza do żądanej objętości.
2. Barwienie.
Sposób I
- Roztwór nanosi się na powierzchnię drewna przy pomocy pędzla lub gąbki. Pędzel zanurza się w roztworze barwiącym na głębokość ok. 4/5 -długości-włosa, po czym wyjmuje się, lekko otrząsa i pociąga szybko i. równomiernie wzdłuż włókien. Następnie czynność tę powtarza się, stosując.przeciąganie w poprzek włókien. Roztwór nanosi się tak, aby na powierzchni znajdował się cały czas pewien jego nadmiar, który usuwa się po zakończeniu malowania wyciśniętym dobrze pędzlem lub gąbką. W przypadku dużych porów.w powierzchni barwionego drewna stosuje się tzw. „wbijanie roztworu", tj. przed zebraniem nadmiaru roztworu uderza się w powierzchnię pędzlem lub zmiotkami, celem wprowadzenia roztworu w pory i równomiernego nasycenia całej powierzchni.
Po ukończeniu barwienia element barwiony odkłada się do wyschnięcia.
Przy barwieniu przedmiotów w pozycji pionowej roztwór należy nanosić w kierunku od dołu do góry przedmiotu, aby uniknąć plam i zacieków.
Sposób II
Barwienie przeprowadza się na wszystkich powierzchniach przez zanurzanie w roztworze całych przedmiotów.
Barwienie to polega na włożeniu przedmiotu do kąpieli barwiącej na przeciąg 10—30 sekund. Kąpiel powinna dotrzeć równomiernie do wszystkich miejsc, które mają być zabarwione. Następnie drewno wyjmuje się i suszy. Przy barwieniu stosuje się często kosze siatkowe, do których wkłada się przedmioty, przeznaczone do barwienia, po czym kosze te umieszcza się w kąpieli, przyciskając je z wierzchu, celem uniknięcia wypływania przedmiotów na powierzchnię. Po upływie przewidzianego czasu kosze wyciąga się, odstawia chwilę do odsączenia, po czym suszy. Barwienie przeprowadza się na ogół w temperaturze pokojowej. W przypadku roztworów bardzo stężonych lub też celem otrzymania bardzo ciemnych odcieni należy podgrzać lekko kąpiel. Podgrzewania nie należy stosować przy barwieniu elementów giętych lub oklein. W tym przypadku celem otrzymania odcieni ciemniejszych należy przedłużyć nieco czas barwienia.
Barwienie przy pomocy pistoletu natryskowego polega na rozpyleniu roztworu barwiącego na powierzchnię drewna, co daje wybarwienia bardzo równe. Ze względu na małą lepkość rozpylanych roztworów używa się pistoletów o budowie podobnej do stosowanych przy lakierowaniu z niskoprężnym urządzeniem natryskowym i dyszą o średnicy 1,0-, 1,2—1,5 mm. Szczelina powietrzna dokoła dyszy tych pistoletów posiada znacznie większy przekrój niż szczelina w pistoletach pracujących pod wysokim ciśnieniem. Ciśnieniem- stosowane ogólnie wynosi 0,3 atm.
Barwione drewno celem uzyskania lepszych efektów kolorystycznych poddaje się procesom wykończeniowym, tj. lakierowaniu, politurowaniu
lub woskowaniu.
TRWAŁOŚCI WYBARWIEN
Trwałość na światło
Najbardziej trwałe na światło odcienie, ilustrowane w katalogu, otrzymano przy zastosowaniu barwników kwasowych. Wybarwienia intensywniejsze są na światło trwalsze niż wybarwienia uzyskane przy pomocy roztworów o małym stężeniu. Wybarwienia barwnikami rozpuszczalnymi w spirytusie (zasadowymi) posiadają odcienie żywsze, jednak trwałość ich na światło jest na ogół niewielka.
Trwałość na tarcie
Bardzo stężone roztwory barwników, użyte do barwienia, szczególnie przy barwieniu szybkim przez zanurzenie, nie wsiąkają w drewno tak łatwo, jak roztwory bardziej rozcieńczone, to też po wyschnięciu daje się zauważyć na powierzchni metaliczny nalot, ścierający się łatwo przy dotknięciu i powodujący zjawisko tzw. spadania. Jest ono nie pożądane, gdyż łatwo powoduje plamy i znacznie utrudnia proces politurowania. Aby temu zapobiec, należy stosować roztwory mniej stężone, bądź też przedłużyć czas napawania, ewentualnie podnieść lekko temperaturę roztworu.
Trwałość na wytrącanie
Ilustrowane w katalogu barwniki na ogół utrzymują się w roztworze przez 48 godz. Trwałość roztworów zależy w dużej mierze od stopnia twardości wody. Pożądane jest używanie do rozpuszczania barwników wody destylowanej lub skroplin. Roztwory bardziej stężone wytrącają się łatwiej. W przypadku wytrącania się barwnika z roztworu należy go podgrzać do całkowitego sklarowania i ewentualnie rozcieńczyć i po ostygnięciu rozpocząć barwienie. Kilka barwników o nieco słabszej rozpuszczalności zaznaczone w opisie, umieszczonym obok wybarwień.
Wybarwienia w katalogu ilustrują przeważnie barwniki nowoopraco-wane. Pozostałą część stanowią marki dotychczasowe, dostosowane do wymagań przemysłu drzewnego. Dla tych ostatnich zmieniono nazwy wg obowiązujących norm. Celem łatwiejszego rozeznania podaje się poniżej nazwy dotychczasowe i nowe.
Nazwa dotychczasowa
1. Brąz ciemny wodny B
2. Cedrowy wodny 139
4. Orzechowy wodny 168
3. Gruszkowy wodny 166
5. Palisandrowy wodny 163
6. Mahoniowy brunatny 140
7. Szary wodny 160
8. Orzechowy jasny spirytusowy 103
9. Orzechowy średni spirytusowy 104
Nazwa nowa
Brunat ciemny wodny B Brunat cedrowy wodny R Brunat gruszkowy wodny G Brunat orzechowy wodny T Brunat palisandrowy wodny B Czerwień mahoniowa wodna G Szarzeń dębowa wodna Brunat orzechowy spirytusowy Brunat dębowy spirytusowy B
Wszystkie przepisy podane w katalogu, należy każdorazowo dostosować do miejscowych warunków i materiałów. Katalog służy tylko jako nieobowiązujący poradnik.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.