____________________________________________

Kopie banknotów wydrukowane są profesjonalnie w drukarni

z zachowanie kolorów rzeczywistych oraz wymiarów oryginałów.

oczywiście  druk dwustronny.

gwarancja satysfakcji

( prawo zwrotu jeśli banknoty nie spełnią Państwa oczekiwań )
 

Kliknij na banknot , aby powiększyć

( powiększone zdjęcia kopii banknotów zawierają nasze logo, którego nie ma sprzedawanych kopiach banknotów)

1.

kopia banknotu 5 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 182 mn ( Miłczak A1 ) 

2. 

kopia banknotu 10 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 182 mn ( Miłczak A2 ) 

3.

kopia banknotu 25 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 182 mn ( Miłczak A3 ) 

4.

kopia banknotu 50 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 182 mn ( Miłczak A4 ) 

5.

kopia banknotu 100 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 176 mn ( Miłczak A5 ) 

6.

kopia banknotu 500 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 176 mn ( Miłczak A6 ) 

7.

kopia banknotu 1000 złotych 08.06.1794 , wymiary  95 x 176 mn ( Miłczak A7 ) 

Bilety Skarbowe Insurekcji Kościuszkowskiej

.

Pod koniec XVIII wieku Polska przeżywała trudności gospodarcze związane z brakiem pieniądza na rynku. Projekty wyemitowania biletów skarbowych, czyli pieniędzy papierowych nie udało się wcielić w życie, także w czasie Sejmu Czteroletniego. W czasie insurekcji kościuszkowskiej pojawił się problem finansowania powstania: powołano komisję do spraw zaciągnięcia pożyczki, przywrócono uchwalone przez Sejm a zniesione przez konfederację targowicką podatki oraz nałożone nowe.

8 czerwca 1794 roku Rada Najwyższa Narodowa wydała uchwałę, na mocy której miano emitować bilety skarbowe na kwotę 60-72 mln złotych polskich. Za sfałszowanie miano przewidywano karę śmierci i konfiskatę całego majątku. 2 sierpnia 1794 roku Rada Najwyższa Narodowa ogłosiła ustawę "Organizacja Dyrekcji do biletów skarbowych", która regulowała kwestie związane z emisją biletów skarbowych oraz określiła techniczne szczegóły ich wykonania. Powołano siedmiu dyrektorów: trzech finansistów warszawskich m.in. Jerzego Pothsa i czterech przedstawicieli magnaterii, m.in. Antoniego Dzieduszyckiego.

Pierwsze pieniądze papierowe zostały zostały puszczone w obieg 16 sierpnia 1794 roku, gdy Warszawa była oblężona przez wojska rosyjskie. Początkowo były to duże nominały od 5 do 1000 złotych, później wyemitowano nominały od 10 groszy do 4 złotych. Pod koniec insurekcji rozwiązano Dyrekcję Biletów Skarbowych i powołano Inspekcję Biletów Skarbowych, zarządzaną przez fachowców.

Bilety skarbowe były jednak formą pieniądza kredytowego o przymusowym kursie, gdyż społeczeństwo opłacając podatki, musiało płacić w 50-ciu procentach brzęczącą monetą, a drugą połowę biletami skarbowymi. Za odmowę przyjmowania pieniądza papierowego przewidywano karę 10 procent od wartości towaru, za drugim razem kosztowało to już 20 procent, a za trzecim towar miał być konfiskowany na rzecz skarbu państwa. Za fałszowanie biletów groziła kara śmierci oraz konfiskata całego majątku. Denuncjator był wynagradzany nagrodą w wysokości 50.000 zł.

Papier przeznaczony do drukowania biletów skarbowych pochodził z papierni w Jeziornej pod Warszawą. Był tam odpowiednio barwiony i zabezpieczany znakiem wodnym firmy drukarskiej. Proces drukowania banknotów przebiegał w kilku fazach celem utrudnienia ewentualnego fałszerstwa. Bilety skarbowe zostały puszczone do obiegu 16 sierpnia 1794 roku, w chwili oblężenia Warszawy przez wojska carskie, w następujących wartościach: 5 i 10 groszy miedzianych, oraz 1, 4, 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złp. Z wzorowo prowadzonych ksiąg ewidencyjnych za cały okres obiegu biletów skarbowych, czyli od 16 sierpnia do 6 listopada 1794 roku wynika że do Składu Generalnego dostarczono biletów na ogólną sumę 10 [zasłonięte] 751,05 złp. w następujących odcinkach:

Dane co do ilości biletów skarbowych, jakie przeznaczone zostały do obiegu w 1974 roku zawdzięczamy w dużej mierze Karolowi Bayerowi. On bowiem nabył na licytacji Komisji Skarbu 2 września 1858 roku w Warszawie grzbiety biletów skarbowych odcinków od 5 do 1 000 złp. W nabytku tym brakowało zaledwie sześciu zszywek (tomów) środkowych, co oczywiście nie stanowiło przeszkody w obliczeniu ich ilości. Grzbiety te przeszły następnie do zbiorów Emeryka Hutten Czapskiego w 1869 roku i do dziś znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie.  Ze Składu Generalnego przekazano do kasy Generalnej Skarbu Narodowego 10 [zasłonięte] 437 złp. tj. 14% przewidywanej ustawą ilości biletów skarbowych i zdawkowych, wynoszącej 74 [zasłonięte] 000 złp.

Grafika awersów na tych banknotach, poza nominałami i kolorystyką, jest jednakowa. Po środku u góry widnieją symbole wolności zapożyczone z francuskiej symboliki rewolucyjnej: frygijska czapka, uzbrojenie sankiulotów, baszty murów więziennych, łańcuchy absolutyzmu, gromy ludu i skrzydła wolności, wyżej z lewej Orzeł i z prawej Pogoń i poniżej  tekst uchwały: „Na Pięć Złotych polskich rachuiąc z iedney Grzywny Kolońskiej  Złłch polch 841\2 Monety Srebrnej które Skarb Narodowy każdemu Ukazicielowi ninieyszego Biletu z funduszow na umożenie Biletow Skarbowych przeznaczonych y na ogólnych Dobrach Narodowych hypotekowanych zapłaci oraz we wszelkich dochodach Publicznych według powyższej Uchwały Rady Naywyższey Narodowey przyimować będzie”. Strony rewersów pozostały czyste.
     Brak pieniądza metalowego na rynku oraz konieczność posługiwania się przez wojsko pieniądzem papierowym o dużych nominałach nastręczało wiele trudności.  Skłoniło to władze powstańcze do wydrukowania banknotów o niższej wartości: 5, 10, 20 groszy oraz 1, 2 i 4 złote. Były też bilety skarbowe o nominałach „5 groszy miedziane” i „10 groszy miedziane”, ale w postaci papierowej. Drukarnie nie mogły nadążyć z realizacją nowych zamówień. Zrezygnowano już ze skomplikowanych zabezpieczeń i odręcznych podpisów, zadowalając się tylko jednostronnym drukiem biletów w arkuszach.

   Awersy banknotów o niższej wartości posiadają uboższą kolorystykę, a szaty graficzne poszczególnych nominałów są znacznie zróżnicowane. Natomiast na rewersach umieszczano  czarny podpis faksymilowy F. Malinowski w układzie pionowym. Ciekawostką przy tym jest treść obwieszczenia Rady Najwyższej Narodowej wprowadzającego do obiegu owe nominały, z której wynika, że nazwisko „F. Malinowski” jest symbolem obywatela – przedstawiciela ludu.
     W praktyce społeczeństwo „insurekcyjne” nieufnie odnosiło się do biletów skarbowych. Często odmawiano przyjmowania waluty papierowej, a jeśli już to po kursie niższym od nominalnego.  Nie chciano też wydawać reszty w brzęczącej monecie. Zjawisko to było już znane Kościuszce z jego pobytu w Ameryce. Kolejne dodruki niskich nominałów na wiele się nie zdały, ponieważ insurekcja chyliła się już ku końcowi.
     Idea pieniądza papierowego nie była całkowicie zła ani chybiona, a o jego klęsce zadecydował głównie czas i sposób przeprowadzonej operacji.  Ponadto emisje pieniędzy bez pokrycia spowodowały wzrost inflacji.

Po upadku powstania banknotów insurekcyjnych nie wymieniano, chociaż pierwotnie były takie zamiary po to by uregulować długi króla Stanisława Augusta. Około 60% całej emisji biletów skarbowych pozostało głównie w rękach warszawiaków. Pogardzane za swego „żywota” stały się cennymi pamiątkami po ginącej Rzeczypospolitej i w sposób niezamierzony – cennymi numizmatami.

Ostatecznie wyemitowano asygnaty na kwotę 8 mln złp, które po upadku powstania przestały być prawnym środkiem płatniczym i których nie wykupiono po upadku powstania. Fakt ten ugruntował w społeczeństwie opinię o niskiej wartości pieniądza papierowego.

Zobacz proszę naszą ofertę profesjonalnych kopii banknotów klikając na poniższy rysunek