Poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców romantycznych, nazywany - obok A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego - "wieszczem".

Ojciec Słowackiego zmarł, gdy chłopiec miał 5 lat, wychowywała go więc matka, Salomea z Januszewskich - od 1818 roku żona dra A. Becu (sportretowanego jako Doktor przez Mickiewicza w III części Dziadów). Dzięki matce poznał Mickiewicza i Lelewela. W młodości był nieszczęśliwie zakochany w Ludwice Śniadeckiej. Ukończył studia prawnicze i w 1829 roku wyjechał do Warszawy, gdzie miał miejsce jego literacki debiut w 1830 roku. W 1831 roku wyjeżdża wpierw do Londynu, a stamtąd do Paryża, gdzie osiada i skazuje się na emigrację. Tu wydaje dwutomowe Poezje, które nie zyskały uznania krytyki, a niepochlebnie wyraził się o nich sam Mickiewicz. Najprawdopodobniej osobista uraza do Mickiewicza (wzmocniona jeszcze opublikowaniem III cz. Dziadów) skłoniła go do opuszczenia Paryża i wyjazdu do Genewy. Tu publikuje Kordiana. W marcu 1936 roku wyrusza w podróż do Grecji, Egiptu i Palestyny - podczas niej pisze poemat Anhelli i zaczyna pisać nigdy nie skończoną Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu. W grudniu 1838 roku powraca do Paryża. Znowuż nie doceniony przez krytykę pisze Beniowskiego, w którym polemizuje ze swoimi przeciwnikami i Mickiewiczem. Obrażony przez Beniowskiego poczuł się krytyk S. Roplewski, który wyzwał nawet Słowackiego na pojedynek, do którego jednak nie doszło (Roplewski się nie stawił). W 1842 roku Słowacki spotyka Towiańskiego i na krótko angażuje się w Koło Sprawy Bożej. To spotkanie stało się impulsem dla mistycznej przemiany w twórczości poety. W 1848 roku na wieść o wybuchu powstania w Wielkopolsce wyruszył do kraju. Dotarł do Poznania, gdzie próbował zaangażować się w ruch powstaniowy, jednak szybko zmuszony został do wyjazdu. Zmarł w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku. Jego prochy powróciły do ojczyzny dopiero w 1927 roku i spoczęły w Katedrze Wawelskiej w Krakowie.

 

"Balladyna" należy do najbardziej znanych utworów Słowackiego, niemal każdy zna opartą na legendzie Aleksandra Chodźki opowieść o siostrach, Balladynie i Alinie, które "poszły w las" na maliny, by w ten sposób rozstrzygnąć, która z nich ma poślubić księcia. Dramat ten nie jest jednak tylko baśniową historią o zawodach w zbieraniu malin, zakończonych zabójstwem dobrej siostry przez złą, ale także studium zbrodni dla zdobycia władzy oraz pierwszą z cyklu kronik opowiadających o bajecznych początkach państwa polskiego.