W 1822 r. w Wilnie ukazał się pierwszy tom "Poezji" Adama Mickiewicza. W jego skład weszły "Ballady i romanse", zawierające utwory powstałe w latach 1[zasłonięte]819-18. We wstępie Mickiewicz umieścił dedykację dla przyjaciół z czasów studenckich (J. Czeczota, T. Zana, J. Jeżowskiego i F. Malewskiego). "Ballady i romanse" otwiera krótka rozprawa "O poezji romantycznej" oraz wiersz "Pierwiosnek", który wyraża obawy poety o bycie niezrozumianym."Ballady i romanse" uważa się za manifest polskiego romantyzmu, a także ideowe i artystyczne określenie się poety. To również jego głos w sporze romantyków i klasyków, nieuznających pozarozumowej, opartej na wierzeniach prostego ludu koncepcji współistnienia dwóch światów: realnego i metafizycznego, świata żywych i świata umarłych. putBan(62); Ballady Mickiewicza oparte są właśnie na wierzeniach prostego ludu i podaniach krążących wśród gminu. Źródłem tematów i motywów była zatem dla Mickiewicza "wieść gminna", ludowa fantastyka oraz ludowy pogląd na świat.