„Partita” na skrzypce i fortepian, powstała w 1955 roku, jest jedną z wersji utworu pisanego jednocześnie na dwie obsady (również „Partita” na orkiestrę). W utworze pojawiają się nowe koncepcje w zakresie brzmienia, choć w jego budowie formalnej widać nawiązanie do tradycji. Cztery kolejne części (Preludium, Toccata, Intermezzo i Rondo), zestawione na zasadzie kontrastu, charakteryzuje całkowicie odrębny język muzyczny. „Toccata” i „Rondo” odznaczające się reminiscencjami z muzyki ludowej, humorystycznym zabarwieniem i skocznością prezentują styl właściwy kompozytorce. Pozostałe części - „Preludium” i „Intermezzo” cechuje nastrój refleksyjny, osiągany m. in. Poprzez odpowiednie konstruowanie melodii jak i dysonansową interwalikę miarowego (ostinatowego) akompoaniamentu. Idiom impresjonistyczno-liryczny, który przewijał się w poprzednich utworach kompozytorki tutaj objawia się w wyraźnej postaci. Melancholijny temat „Intermezza” to quasi leitmotif, który można usłyszeć w kilku wcześniejszych jak i późniejszych kompozycjach Grażyny Bacewicz.