Zainteresowanie wolierowym chowem bażantów w Polsce zawsze było duże. Po II wojnie światowej wiele inicjatyw i pracy w upowszechnianiu chowu tych ptaków wykazał Polski Związek Łowiecki i byłe Państwowe Gospodarstwa Rolne. Na terenie Wielkopolski w gospodarstwach o wysokiej kulturze gospodarki rolnej i leśnej potrafiono zapewnić bażantom dobre warunki w chowie wolierowym i otwartym. Sukcesy takie osiągnęło także wiele gospodarstw na Mazowszu, Lubelszczyźnie, a nawet na terenach Warmii i Mazur - zawsze jednak były to duże gospodarstwa, w których pracowali ludzie zainteresowani doskonaleniem warunków chowu bażanta. Współpraca gospodarstw rolnych z naukowcami Stacji Badawczej Polskiego Związku Łowieckiego w Czempiniu i wyższych uczelni w całym kraju pozwoliła zdobyć wiadomości o doskonaleniu warunków chowu i użytkowania bażantów na wolności i w chowie zamkniętym.
W wyniku doświadczeń i obserwacji naukowcy dokonali wielu opracowań, które w większości wykorzystano do opracowania tej książki. Wytyczne hodowli bażantów w państwowym gospodarstwie leśnym służyły przez wiele lat w gospodarstwach leśnych do doskonalenia utrzymania i użytkowania bażantów.