Fragment:

"Cassiusie, moja ty krówko czarna i wydojona, drabina Jakubowa sięga aż do nieba, jest to linia pionowa,

wertikalna, zmierzająca aż tam, gdzie mieszka żydowski Jahwe, a moja drabina leży na asfaltowej szosie, która

prowadzi z Libni aż do Ławeczki w Kersku, jest to drabina pozioma, horyzontalna, którą niemal codziennie jeżdżę

do was, koteczki, tyle lat już jeżdżę autobusem, aby was tam pocieszyć, nakarmić, aby z wami, wy moi bliźni, aby z

wami porozmawiać, pogłaskać was oczyma..."

"Dobranocki dla Cassiusa" to zbiór bardzo późnych tekstów Hrabala, powstałych na przełomie 1992 i 1993 roku.

Napisany na cztery lata przed śmiercią pisarza, pozostał jego ostatnim dokończonym dziełem. Krótkie utwory

zawarte w zbiorze są swoistymi kolażami, barwnymi opowieściami, które łączą, niekiedy przezabawne,

wspomnienia Hrabala z komentarzami do współczesnej historii Czech i wzruszającymi wyznaniami starego,

schorowanego człowieka. Tytułowy Cassius, ukochany kot pisarza, zdaje się być pośrednikiem, przez którego

Hrabal, wciąż będący bystrym obserwatorem otaczającej go rzeczywistości, komunikuje się ze światem.