Kraków 2006
110 str.+ reprodukcje, wys. 25 cm
stan dobry



CARLOTTA BOLOGNA, z pochodzenia Włoszka, urodziła się 17 stycznia 1909 roku w Gan-dawie (Belgia). Do piątego roku życia mieszkała w Parmie (Włochy), w roku 1914 przybyła do Polski wraz z matką, artystką- harfistką, która została zaangażowana jako solistka do Opery i Filhar­monii Warszawskiej. Nosiła nazwisko swojej matki, ojciec ceniony za granicą dyrygent pochodził z książęcego rodu Gonzagów.
Ukończyła pensję u Władysławy Lange, a następnie Instytut Filmowy reżysera Wiktora Bie-gańskiego oraz trzyletnią Szkołę Baletową Janiny Mieczyńskiej. Były to przygotowania do wyma­rzonej kariery filmowej. 24 stycznia 1927 roku wzięła ślub z aktorem, reżyserem, pionierem polskie­go kina Wiktorem Biegańskim. Mąż obsadził ją w realizowanym przez siebie sensacyjnym dramacie „Kobieta, która grzechu pragnie", jednym z ostatnich naszych filmów niemych. Dwa lata później zagrała w jednym z pierwszych obrazów dźwiękowych. Była to „Kobieta, która się śmieje" w reży­serii Ryszarda Ordyńskiego. Ponieważ w Polsce nie była jeszcze w użyciu aparatura do nagrywania ścieżki dźwiękowej, realizacji dokonano w Studiu „Paramount Pictures" pod Paryżem.
Ale nie kino było przeznaczeniem Carlotty Bologna. Zafascynowała ją inna sztuka - plastyka, a ściśle mówiąc - malarstwo. W 1930 roku rozpoczęła studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięk­nych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. któremu pozowała do 5 portretów. Malował ją rów­nież Roman Kramsztyk, któremu pozowała do dwóch portretów.
W roku 1935 Wiktor Biegański został przez Karola Frycza zaangażowany do Teatru im. Juliu­sza Słowackiego w Krakowie, razem z mężem przeniosła się tu Carlotta. Zamieszkali przy Placu Mariackim 1 w kamienicy „Pod Murzynami", a potem w willi przy ul. Konarskiego. W środku roku akademickiego musiała przejść z warszawskiej do krakowskiej ASP. Otrzymała piękny list od reklo-ra Tadeusza Pruszkowskiego dla rektora Wojciecha Weissa, do którego pracowni zaczęła uczęsz­czać. Tu pogłębiała studia nad rysunkiem, aktem, kolorem. Po uzyskaniu dyplomu (1938 rok) zaczę­ła samodzielną pracę. Szukała własnych rozwiązań zarówno w sferze treści jak i formy.
Od 1947 roku należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. Przez wiele lat była w Za­rządzie Związku (okręg krakowski) sekretarzem i kierownikiem sekcji malarskiej. Pierwszą wysta­wę indywidualną zorganizował jej Związek w roku 1958 w Pałacu Sztuki w Krakowie. Towarzystwo
Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie przyznało jej na Salonie 1959 Brązowy Medal, a w roku 1977 na Dorocznym Salonie Malarstwa Krakowskiego prof. Karol Estreicher wręczył Artystce me­dal Stanisława Wyspiańskiego. Przez wiele lat działała w Zarządzie TPSP, za co otrzymała honorowe członkostwo.
W czasie okupacji odzyskała sześć cennych obrazów włoskich manierystów skradzione z bu­dynku Ambasady Włoskiej. Przechowywała je. by po wojnie zwrócić władzom Włoch. W 1966 roku zorganizowała zbiórkę i aukcję prac artystów krakowskich na rzecz zalanej przez powódź Florencji. Za więź z Polską i Wiochami, za cenny wkład w sztukę, za uratowanie obrazów, za patriotyzm, 16 stycznia 1997 roku została odznaczona przez Prezydenta Republiki Włoskiej Oscara Luigi Scal-faro orderem „Commendatore del Ordine al Merito delia Reppublica Italiana". Aktu odznaczenia dokonał ambasador Włoch Giuseppe Balboni Acqua w Instytucie Kultury Włoskiej w Krakowie.
Za zasługi dla kultury polskiej i wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej w 1998 roku odzna­czona została przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego „Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski'". W 1999 roku otrzymała Nagrodę Honorową Fundacji Kultury Polskiej.
Carlotta Bologna nigdy nie hołdowała modzie, zdawała się na swój niezawodny instynkt arty­styczny. Powiedziała o sobie: „Być może moje malarstwo trudno jest zaszufladkować, ale też pewne jest, że stylu nie zmieniłam przez wszystkie lata malowania" i „Czuję się młodo, mam świetną pa­mięć, przede wszystkim zaś... maluje mi się coraz lepiej".
17 stycznia 2001 roku uczestniczyła w wernisażu, na którym prezentowała swoje malarstwo z roku 2000.
Zmarła 27 marca 2001 roku.

Słowa kluczowe: