„Bękarty wojny” są niczym nieskrępowaną zabawą w kino i samym kinem, której głęboki smak doceniać się będzie w miarę wielokrotnego oglądania filmu. Tym razem Quentin Tarantino nie ograniczył się wyłącznie do efektownej żonglerki filmowymi cytatami i motywami. Jednym z bohaterów jest krytyk filmowy, który wprawdzie zna się na kinie niemieckim, ale nie zauważył na ekranie, że Niemcy zamawiają trzy piwa inaczej niż Anglicy. Uczestnicy rozgrywanej na ekranie popularnej gry „Kim jestem?”, polegającej na odgadywaniu haseł z kart, umieszczonych na czole zgadującego, obracają się w kręgu kina: na kartach aż roi się od gwiazd – od Poli Negri po King Konga. Zamach na Hitlera ma miejsce w kinie podczas premiery filmu, który Goebbels nazywa „hitlerowskim »Sierżantem Yorkiem«”, przygotowywany niezależnie inny zamach ma zostać dokonany poprzez podpalenie łatwopalnych – nitrocelulozowych – taśm filmowych, a poprzedzać go ma nakręcony w domowych warunkach film amatorski.

To tylko kilka z licznych przykładów filmowej erudycji Quentina Tarantino. Dodatkowo szokiem dla amerykańskiej widowni musiało być to, że Amerykanie mówią po angielsku z amerykańskim akcentem (i próbują mówić po włosku – z akcentem jeszcze gorszym), Francuzi po francusku, a Niemcy po niemiecku. Wszak w Hollywood wszyscy zazwyczaj mówią po angielsku. Tarantino ma bowiem dla swoich widzów jeszcze jedną niespodziankę – grę językową, sygnalizowaną zresztą błędnie zapisanym tytułem oryginalnym („Inglourious Basterds” zamiast „Inglorious Bastards”). Ale reżyser idzie jeszcze dalej: w jednej ze scen każe gestapowcowi rozpoznawać miejsce urodzenia Niemców po ich akcencie. Scena wywołująca zrazu salwy śmiechu prowadzi do krwawej kulminacji, co dowodzi niezwykłego instynktu kina, jakim obdarzony jest twórca.