WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).

(AGI3509.09)

Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. 

Materiał:
wysokowęglowa stal toledańska oraz drewno i mosiądz

Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

długośćść całkowita 233 cm
waga: 3,8 kg

„Pretorianie (łac. praetoriani, Praetoriae Cohortes) – kohorty pretoriańskie. Nazwa oddziałów pochodzi od słowa „praetorium”, oznaczającego namiot dowódcy w obozie[1].

W czasach republiki kohorta pretorianów, po raz pierwszy została powołana przez Scypiona Afrykańskiego i stanowiła ochronę dowódcy armii rzymskiej[2] . Swoją straż przyboczną mieli również namiestnicy prowincji.

Cesarz August powołał pretorianów jako stałą formację. W epoce julijsko-klaudyjskiej, pretorianie często uczestniczyli w kampaniach wojennych towarzysząc cesarzowi[1]. Pretorianie początkowo stacjonowali w Italii a Tyberiusz sprowadził do Rzymu wszystkie 9 kohort pretorianów[3] Pretorianami dowodził prefekt pretorianów (później dwóch prefektów).

Wielokrotnie sami decydowali o wyborze cesarza. Jednak znacznie częściej o wyborze cesarza decydowały legiony z prowincji. Od poł. III w. o wyborze cesarza decydowały wojska iliryjskie, W. Górczyk pisze:"Wojska iliryjskie w tym okresie są nazywane wszechpotężnymi. O wszechpotędze tej wybitnie świadczy kryzys w 275 r., kiedy zamordowano Aureliana i chociaż wojska iliryjskie zgodziły się, aby senat wybrał następcę, to senatorzy bali się dokonać takiego wyboru przez pół roku. Ostatecznie wybrali 75-letniego Tacyta, który i tak został zamordowany rok później a jego miejsce zajął Probus, Iliryjczyk z Sirmium, dowódca jazdy w czasach Aureliana."[4]. Wokół tej formacji narosło wiele legend, m.in., że w 193 r. wystawili nawet cesarski tytuł na sprzedaż, który kupił Didiusz Julianus. Prawda wygląda jednak tak, że to nie pretorianie wystawili tytuł na sprzedaż, ale Didiusz Julianus zaproponował pretorianom żołd 5200 denarów, zaś jego konkurent, Flawiusz Suplicjan zaoferował im tylko 5000, co nie zmienia faktu, że Didiusz Julianus zdołał utrzymać tytuł jedynie 2 miesiące, zamordowany przez tych samych pretorianów. Ostatecznie władzę zdobył Septymiusz Sewer, którego poparły legiony z Panonii i znad Renu[5]. Tacyt uważa, że rok 68/69 wyjawił tajemnice panowania („arcanum imperia”), a mianowicie, że cesarzem zostaje się nie w Rzymie a na prowincji, faktycznie o wyborze cesarza realnie przesądzały legiony z prowincji, a nie pretorianie[6] Po klęsce zadanej przez Konstantyna Maksencjuszowi w 312 r. ich koszary w Rzymie zostały zburzone, a pretorianie zostali wcieleni do różnych legionów.

Pretorianie stali się gwardią cesarską, którą dowodził prefekt pretorianów (później dwóch, a nawet trzech prefektów). Początkowy stan osobowy wynosił 9000 żołnierzy podzielonych na 9 oddziałów – kohort (cohortes praetoriae). 1 kohorta pretorska składała się z 480 pieszych i 120 jezdnych.

Pretorianie stacjonowali w północno-wschodniej części Rzymu, w silnie ufortyfikowanym castra praetoria.

Z założenia była to formacja elitarna, na samej górze drabiny wojskowej, a służba w nich była zaszczytem, zarezerwowanym głównie dla mieszkańców samego Rzymu. Stworzono szereg zachęt:

warunek przynależności: pretorianem mógł zostać tylko mieszkaniec Italii, pierwszeństwo miał mieszkaniec samego Rzymu. Do gwardii wcielano głównie mieszkańców Etrurii, Umbrii, Lacjum i starych kolonii rzymskich.

roczne pobory 3 razy wyższe niż zwykłego żołnierza

czas służby – 16 lat (w legionach lat 25)

wysoka odprawa dla weteranów

Kalendarium wydarzeń

31 n.e. – prefekt pretorianów Lucjusz Eliusz Sejan został stracony (wraz z pewną liczbą senatorów) po tym jak udowodniono mu spisek na życie cesarza Tyberiusza. Sejan był najbardziej zaufanym człowiekiem cesarza, w roku 31 piastował nawet godność konsula, najwyższe stanowisko administracyjne w państwie. Sejan zmierzał ostrożnie do zagarnięcia tronu dla siebie. Jemu przypisuje się zamachy na członków rodziny cesarza i jego syna.

41 n.e. – oficer gwardii własnoręcznie zabił Kaligulę, a członkowie spisku wśród pretorianów obwołują cesarzem Klaudiusza z rodu Neronów. Znaczący jest fakt, że udało im się osadzić cesarza pomimo sprzeciwu senatu. To pokazuje pozycję pretorianów w Rzymie.

54 n.e. – Agrippina, żona cesarza Klaudiusza w zmowie z prefektem pretorianów Sekstusem Afraniuszem Burrusem otruła cesarza, a gwardia obwołała jej syna cesarzem Neronem. Do swojej śmierci w 62 r. n.e. Burrus (przy współudziale Seneki) rządził cesarstwem w imieniu małoletniego cesarza.

62 n.e. – nowym dowódca pretorianów został Ofoniusz Tygellinus. W 68 n.e. Pretorianie podnoszą bunt przeciw Neronowi (który popełnia samobójstwo)

68 n.e. – Nowy cesarz Serwiusz Galba, zdobywa przychylność gwardii obietnicą wysokich nagród. Niewypełnienie obietnicy przypłacił życiem.

69 n.e. – Pretorianie obwołali cesarzem Salwiusza Othona. Panujący w Rzymie po jego samobójstwie cesarz Witeliusz panował około 8 miesięcy. Był to okres totalnej samowolki wojska i pretorianów w Rzymie, istna orgia napaści, gwałtów i grabieży. Załamany cesarz publicznie zrzekł się władzy, ale i tak został zamordowany.

ok. roku 71 ne – Wespazjan reformując armię powierza dowództwo floty pretorianom w randze prefektów (praefecti classis praetoriae Misenensis et Ravennas).

cesarz Domicjan niezwykle ważne zadania powierzał pretorianom: wojną z Dakami kierował prefekt pretorianów Cornelius Fuscus. Domicjan został zamordowany przez pretorianów podczas spisku w 96 roku.

cesarz Hadrian zreorganizował gwardię. Od tej pory liczyła 10 kohort. Prefekt pretorianów otrzymał władzę sądowniczą na terenie całej Italii, teoretycznie w zastępstwie cesarza, do którego można się było odwołać od wyroku.

za cesarza Kommodusa państwem praktycznie rządzili prefekci Tigidus Perennis, M. Aurelius Cleander. Kolejny prefekt Q. Aemilius Laetus odegrał niepoślednią rolę w zabójstwie cesarza w 192 n.e.

193 n.e. Kolejny cesarz Pertynaks obejmując tron obiecał pretorianom dary- donativa w wysokości 12 000 sesterców na głowę. Uzbierał połowę potrzebnej sumy. Cierpliwość pretorianów wyczerpała się. Zamordowali cesarza, a tron wystawili na przetarg. Wygrał go Didiusz Juliusz obiecując sumę 25 000 sesterców na głowę. Z wyborem Pretorian nie zgodzili się inni ważni dowódcy wojskowi w imperium. Pretorianie zostali napiętnowani mianem "morderców Petrinaksa". Gwardia została otoczona i rozbrojona. Puszczono ich wolno zakazując zbliżania się do Rzymu na odległość bliższą niż 100 mil.

Nowy cesarz Septymiusz Sewer utworzył nową gwardię – spośród zasłużonych żołnierzy legionowych. Od tej pory przyjęcie do gwardii stało się nagrodą za służbę w legionach. Wg. niektórych historyków rozpoczęło to "barbaryzację" gwardii.

Zasadniczo nie zmieniło to zasad zmiany rządów. Karakala został zamordowany a nowym cesarzem obrano Pretorianina Marka Opeliusza Makrina.

Nowy cesarz cieszył się rządami przez rok po czym został usunięty. Nowy cesarz Heliogabal 218-222 po czterech latach również został zamordowany przez Pretorianów.

Za kolejnego cesarza Aleksandra Sewera rola Pretorianów wzrosła jeszcze bardziej. Prefektów pretorianów obdarzono godnością senatorską, a posiedzeniom Senatu nawet przewodniczyli jako zastępcy cesarza. W 223 prefekt Pretorianów Domitius Ulpianus zginął podczas wewnętrznych walk w łonie formacji. Aleksander powiększył liczbę pretorianów czterokrotnie, a naboru dokonywano wśród wszystkich legionów stacjonujących na limesie.

243 n.e. – Prefekt Filip I Arab morduje cesarza Gordiana i sam zostaje cesarzem.

cesarz Dioklecjan rozpoczął rozdzielanie władzy cywilnej od wojskowej. Podzielił imperium na 13 diecezji, każda diecezja miała swojego cywilnego namiestnika i wojskowego Vicarii praetories, czyli zastępcę prefekta pretorianów. Rozdzielenie administracji od wojska oznaczało w praktyce zmniejszenie roli wojskowych. Dioklecjan zmniejszył liczebność Pretorianów i pozbawił części przywilejów.

Dzieła dokończył Konstantyn Wielki, który podczas wielkiej reformy armii rozwiązał formację Pretorianów”1.

1-Pretorianie [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2[zasłonięte]011-05 07:46Z [dostęp: 2[zasłonięte]011-08 16:46Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pretorianie&oldid=26[zasłonięte]527