"ATLAS ŚWIATA", redakcja : Gen.Bryg.inż. T.NAUMIENKO; PWN, SŁUŻBA TOPOGRAFICZNA WOJSKA POLSKIEGO 1962 ; stan : bdb : nie ma żadnych uszkodzeń (stan okładki : minus bdb : brak plastikowej górnej nakrętki - część dolna śrubowa jest - w środkowej części okładki ) ; waga : około 5,5 KG; paczka ekonomiczna : 20.00 zł, paczka z priorytetem : 22,50 zł.

"Atlas Świata" [...] jest - jak dotąd - największą polską publikacją kartograficzna i jedną z

największych na świecie, tak pod względem objętości i tematyki, jak i treści. Nawiązuje on do chlubnej

tradycji naszej kartografii, która stworzyła dzieła takie, jak Mapa Topograficzna Królestwa Polskiego (tzw,

mapa Kwatermistrzostwa) z lat 1[zasłonięte]822-18, "Wielki Atlas Geograficzny" Wacława Nołkowskiego i Andrzeja

Świętochowskiego z 1904 r., mapy Wojskowego Instytutu Geograficznego z lat 1920 - 1939, czy Powszechny

Atlas Geograficzny Eugeniusza Romera z 1934 r.
Atlas niniejszy składa się z trzech zasadniczych działów; map ogólnogeograficznych; map,

diagramów i wykresów, ilustrujących poszczególne wybrane zagadnienia; skorowidza z zasadami wymowy

nazw obcojęzycznych oraz słownika nazw i określeń geograficznych.
W dziale map ogóinogeograficznych skale map podstawowych wybrano tak, aby ich mianowniki

stanowiły wielokrotności-1:1 250000, 1:2 500000, 1:5 000000, 1:10 [zasłonięte] 000. Tylko nieliczne mapy

odbiegają skalą od przyjętego klucza, który ułatwia porównywanie obrazu różnorodnych regionów świata.

Kontynenty pozaeuropejskie-z wyjątkiem Antarktydy, zobrazowanej w skali 1 :20 [zasłonięte] 000 - pokryto w

zasadzie mapami w skali 1 :10 [zasłonięte] 000. Europę i prawie wszystkie obszary o gęstości zaludnienia powyżej 1

mieszkańca na 1 km2 przedstawiono w skali 1 :5 000000. Tereny gęściej zaludnione-w Europie powyżej 10

mieszkańców na 1 km2, w Ameryce powyżej 50 mieszkańców na 1 km2, na pozostałych kontynentach

powyżej 200 mieszkańców na 1 km2 - pokazano w skali 1:2 500 000, tereny zaś najgęściej zaludnione i

budzące szczególne zainteresowanie pod względem geograficznym czy gospodarczym - opracowano w skali 1

:1 250 000 i większej.
Mapy ogólnogeograficzne mają charakter kompleksowy. Pokazano na nich metodą

warstwobarwną, w oparciu 0 punkty wysokościowe, rzeźbę lądow z pasmami górskimi i nizinami, oraz

rzeźbę dna morskiego z grzbietami i rowami oceanicznymi; narysowano sieć wodną lądów i wybrzeża

morskie zgodnie z ich specyfiką; przedstawiono osiedla sygnaturami zróżnicowanymi w zależności od liczby

mieszkańców, sieć komunikacyjną obejmującą drogi, linie kolejowe i żeglugowe praż główne porty i

lotniska; wreszcie naniesiono podział polityczny i administracyjny,
Uzupełnieniem podstawowych map ogólnogeograficznych są przeglądowe plany najważniejszych miast

świata, przedstawione w jednolitej skali 1: 250 000, oraz mapy krajobrazów szczególnie interesujących pod

wzglądem geograficznym lub turystycznym - w skali od 1 :250 000 do 1 :1 000000.
Wybór siatek kartograficznych dla map «Atlasu Swiata» został dokonany w zależności od skali,

kształtu i położenia geograficznego kartowanego obszaru, oraz od tematu i treści danej mapy. Stąd, mimo

dążenia do jak największej typizacji odwzorowań kartograficznych, zwiększono liczbę tych odwzorowań.

Najczęściej stosowane są następujące siatki kartograficzne: odwzorowanie wiernokątne, stożkowe , sieczne;

odwzorowanie równopowierzchniowe, azymutalne; odwzorowanie równoodległościowe, azymutalne. Dla

map wchodzących do części ogólnej atlasu (str. 10—62) obliczono oryginalne odwzorowanie Służby

Topograficznej WP, zakładające jednocześnie minimalne zniekształcenia kątowe i powierzchniowe.
Rzeźbę terenu opracowano metodą warstwobarwną o cięciu warstwicowym dużo gęstszym od spotykanego

w innych atlasach świata Przy generalizacji rzeźby terenu zawsze starano się podkreślić cechy

geomorfologiczne przedstawianego regionu, wykorzystując w tym celu hipsometryczną skalę barw atlasu

(patrz «Tatry i Podhale»-str. 94, «Zatoka Neapolitańska»-str. 156), W odczytywaniu i rozumieniu rzeźby

terenu winien być pomocny obraz geomorfologii poszczególnych krajów, przedstawiony na mapkach

«Główne typy rzeźby terenu» (stronice map «zagadnieniowych» atlasu).
Na wodach morskich t oceanicznych przyjęto w odtworzeniu ukształtowania dna zasadę kolorystyczną «im

głębiej, tym jaśniej». Spośród argumentów przemawiających za taką właśnie gradacją barw, wzięto

zwłaszcza pod uwagę jej zalety przy przedstawianiu cokołu kontynentalnego, to, że drobne wyspy rozsiane

na morzach są bardziej widoczne (patrz wyspy Morza Egejskiego-str. 175-176, wyspy Oceanii-365-366) i

wreszcie to, że ciemna barwa wód przybrzeżnych konsekwentniej wiąże się z borwą rzek i linii brzegowej

lądu.
Szczególną uwagę poświęcono nazewnictwu. W "Atlasie Świata», zgodnie z nowoczesnymi

tendencjami w kartogrfii, przyjęto zasadę podawania nazw oficjalnie obowiązujących lub powszechnie

przyjętych w danym państwie. Dla krajów, gdzie nie używa się afłabetu łacińskiego, przyjęto stosowany w

danym państwie oficjalny system transkrypcji. Tak np. nazewnictwo Związku Radzieckiego opracowano w

transkrypcji przyjętej przez Akademię Nauk ZSSR. Tradycyjne polskie odpowiedniki oryginalnych nazw

geograficznych podano w nawiasach pod tymi nazwami. Jedynie dJa przeglądowych map kontynentów i

wielkich wielojęzycznych obszarów, fok też w przypadkach braku nazw oryginalnych, stosowano wyłącznie

ndzwy polskie. Trzeba także zwrócić uwagę na krój czcionek. Czcionki użyte w «Atlosie Świata* zostały

opracowane w Służbie Topograficznej WP pod kątem widzenia przede wszystkim ich czytelności na tle treści

mapy. W miarę możności unikano szeryfów, które mają charakter raczej zdobniczy i zbyt wiążą, się z kreską

kartograficzną. O pięknie samego kształtu litery starano się nie zapominać. [...]