| Opis | W planowaniu nauczania dobór zadań jest sprawą zasadniczą w tym samym stopniu, co metodyka pracy nad nimi W każdej lekcji matematyki występują fragmenty, które są poświęcone „teorii" lub „ćwiczeniom". Dość łatwo je wydzielić, obserwując podział czynności między nauczycielem i uczniem. Przy „teorii" wygląda to tak, jakby uczeń nie miał nic innego do roboty, jak tylko słuchać, odpowiadać i czytać, podczas, gdy nauczycie! mówi i pisze. Przy ćwiczeniach jest odwrotnie. Tymczasem praktyka i badania przekonują, że system, w którym nauczyciel „pokazuje, objaśnia", a uczniowie „naśladują", blokuje rozwój myślenia. Dotyczy to szczególnie takich sytuacji, w których istnieje wiele możliwych rozwiązań, interpretacji, spojrzeń z wielu punktów widzenia, a mimo to narzuca się tylko jedno z nich. Nauczanie, podobnie jak uczenie się, choć jest uwarunkowane społecznie i kulturowo, nie może być skierowane wyłącznie na poszerzanie wiedzy lub zdanie egzaminu wstępnego, ale musi być w nim miejsce na własne poszukiwania tak nauczyciela, jak i ucznia w mniej lub bardziej codziennych sytuacjach, musi sprzyjać zdobywaniu kompetencji i doskonaleniu umiejętności. Wprowadzenie Zwykle na lekcjach matematyki zajmujemy się „teorią" albo „zadaniami matematycznymi". Istota zabiegów nauczyciela - przy tradycyjnym traktowaniu nauczania - jest skierowana na teorię, wiedzę zakreśloną hasłem programu; cel główny, jaki uczący sobie stawia, to przekazać wiadomości. Celowi temu podporządkowuje ćwiczenia, zadania, problemy, które mają motywować i ilustrować treści, kontrolować ich rozumienie, utrwalać i uczyć stosowania w sytuacjach typowych. W taki też sposób myśli o programie nauczyciel, który planuje nauczanie. Działania nauczyciela w procesie nauczania matematyki - rozumianym jako sterowanie uczeniem się uczniów - koncentrują się na pobudzaniu uczniów do samodzielnego działania, na organizowaniu i rozwijaniu ich |
