Drzeworyt, papier o wym. 75x83mm, prace tej artystki do rzadszych należą, gdyż wyemigrowała do Włoch, tam została doceniona i tworzy.

Alina Kalczyńska – Scheiwiller urodziła się w 1936 roku w Mszanie Dolnej. Studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1953 – 1959 uzyskując dyplomy w Katedrze Drzeworytu oraz Grafiki Książki. W roku 1966 odbyła długą podróż po Europie prezentując swój dorobek w pracowni artysty Aldo Galli w Como. W roku 1968 ukazała się pierwsza książka na temat jej ekslibrisów z tekstem Gianniego Mantero. W latach 1969 i 1979 przebywała we Włoszech na stypendiach artystycznych.
Od roku 1980 mieszka w Mediolanie rozwijając, poza własną twórczością, także działalność promującą sztukę polską we Włoszech i na świecie. W 1994 roku Alina Kalczyńska wraz z mężem Vannim Scheiwillerem otrzymali za tę działalność nagrodę Stowarzyszenia Kultury Europejskiej.
Pierwsze prace artystki, po ukończeniu krakowskiej ASP, wykonane były w technice drzeworytu. Były to abstrakcyjne kompozycje w których dominowały formy geometryczne, niekiedy z reminiscencjami przedmiotów realnych, np. fragmentów architektury. Już w tych pierwszych pracach ujawniła się, rozwijana w późniejszych okresach, fascynacja światłem, potrzeba zachowania w kompozycji ładu i ciszy. Przez wiele lat Alina Kalczyńska poszukiwała satysfakcjonującego ją języka za pomocą którego mogła wyrazić swoje indywidualne przesłanie, były to np. grafiki z elementami reliefowymi. W pracach z lat siedemdziesiątych pojawia się nowy element, są to delikatne sugestie ruchu oraz formy emitujące łagodne, miękkie światło poprzez nałożenie kilku przezroczystych warstw papieru. Innym sposobem ukazania światła jest sugerowanie prześwitów, szczelin z których wydobywa się delikatny blask przechodzący niekiedy w kolory tęczy. Z czasem chęć ukazania światła stała się głównym problemem prac, wydobyte z czarnego lub szarego tła emanowało bardzo silnym rozbłyskiem, podporządkowując sobie całość kompozycji. W pracach tych, jak podkreślano, charakterystyczne było to, iż zasada geometrycznej budowy nie narzucała oschłości, rygoru i chłodnej kalkulacji, przeciwnie dostrzegano w nich przejmującą lirykę, poetykę skłaniającą do medytacji. Niekiedy, zwłaszcza na Zachodzie Europy, tak często pojawiający się w pracach Aliny Kalczyńskiej motyw silnego przebłysku światła wydobywającego się zza wielkich czarnym płaszczyzn, interpretowano, jako metaforę życia w systemie totalitarnym. Widziano w nich również zachętę do medytacji, oderwania się od codzienności i zwaśnionego świata i skierowania się ku pojęciom bardziej uniwersalnym.