Opis książki

Wydali B. Dybaś, J. Tandecki przy współpracy M. Farbiszewskiego.
Nakład 400 egz.

Wartość statutów cechowych oraz bractw czeladniczych jako źródeł do badania dziejów miast lub regionów jest bezsporna i została doceniona już w XIX w., kiedy to na szerszą skalę zapoczątkowano publikowanie tego rodzaju archiwaliów . Wielość spraw, regulowanych przez te dokumenty, powoduje, że mogą one być wykorzystywane do różnych badań z zakresu historii społeczno-gospodarczej poszczególnych ośrodków produkcyjnych, ustroju i organizacji władz miejskich, prawa zwyczajowego, obyczajowości, kultury materialnej i duchowej mieszczan itp.

Najstarsze toruńskie rzemieślnicze korporacje zawodowe powstały już w pierwszych latach po lokacji Starego Miasta: najpierw w okresie od 1235 r, do 1255 r, założono cechy rzeźników oraz zapewne; szewski, zrzeszający także garbarzy; w drugiej połowie XIII w. sukienników i potem piekarzy, a następnie - najpóźniej z chwilą budowy ratusza - organizacje płócienników, kuśnierzy, szczytników i rymarzy. Podobnie kształtowały się korporacje rzemieślnicze na terenie założonego w 1264 r, Nowego Miasta Torunia.

Uwagi:

Obwoluta lekko wytarta, zabrudzona i naderwana na krawędziach oraz grzbiecie książki, delikatnie zakurzone brzegi stron.