Tytuł książki:WSPÓŁCZESNA ARCHITEKTURA RADZIECKA

Opis książki: STAN BARDZO DOBRY

Standaryzacja w architekturze to problem nie tylko techniczno-konstrukcyjny, ale także i estetyczny. dawne środki wyrazu plastycznego i narzuca poszukiwanie nowych, innych koncepcji. Kapryśna, jak powierzchnia, różnorodność detalu, bogactwo ledwie dostrzegalnych różnic nie mogą być odtworzone i F produkcji przemysłowej. Są to cechy zupełnie przeciwstawne temu, co „może" maszyna, to jest geometry ności, seryjności wyrobów. Przy budowie z prefabrykatów niemożliwe jest indywidualizowanie detali bui ma miejsce przy pracy ręcznej. Próby znalezienia sposobu „powielania" tradycyjnych form dokonywane II tekturze w pierwszych etapach rozwoju budownictwa przemysłowego, to jest w końcu lat czterdziestych i lat pięćdziesiątych, nie doprowadziły do pozytywnych rezultatów. Nie łatwo odrzucić to, do czego jes1 czajonym. Wydawało się wtedy, że zaistniała alternatywa: standard lub poezja, masowe budownictw architektury. Alternatywa ta jednak była pozorna. Na podstawie standardu, posługując się techniką tworzyć architektury, której środki wyrazu artystycznego odpowiadałyby kanonom przeszłości. Produkcja jednak ma specyficzne możliwości rozwiązania nie tylko ilościowych problemów budownictwa. Otwiera on do stworzenia nowych wartości estetycznych, o nowym wyrazie plastycznym. Doskonalenie metod uprzemysłowionego budownictwa mieszkaniowego pozwała na stworzenie różno i zastosowanie wielkich elementów. Jednak społeczne ukierunkowanie architektury radzieckiej powoduje. ź tematem są nie poszczególne budowle, lecz zespoły, w których budynek stanowi element składowy. Romea wyrazu artystycznego „jednostki pierwotnej" odpowiada rosnącej roli systemu usług społecznych w mil stycznych. Wielkie gmachy o unikalnym przeznaczeniu i wyrazie tworząc główne zespoły centrów mie, miastu swoistą formę. Miasto jako całość staje się wyższym celem twórczości architektonicznej. Wielkie kompozycje przestrzenne mogą ostatecznie zatrzeć różnice pomiędzy sztuką i techniką. W kompozycjach nakreślane są główne cechy „portretu epoki", tworzone przez architekturę radziecka_ Wielkość twórczej pracy narodu radzieckiego być może z największą wyrazistością przejawiła s:e w I