Prezentowana praca podejmuje obecny w polskim literaturoznawstwie temat ofiary, będący jednym z najważniejszych dla wyobraźni twórców dziewiętnastowiecznych. Nigdy wcześniej jednak fenomen ten nie został zanalizowany z tak różnorodnych punktów widzenia, obejmujących jego ontologię, etiologię, antropologię czy teleologię. Monografia Kłobukowskiego stanowi próbę zastosowania narzędzi szeroko rozumianej antropologii literatury do udzielenia odpowiedzi na pytanie o niezwykłą popularność i istotność zagadnienia ofiary w literaturze romantycznej, będącej ważną i ciągle żywotną częścią polskiej kultury. Wątek ten okazuje się uniwersalny i konstytutywny dla typowo romantycznego sposobu poznawania i przeżywania świata. Odwołując się do dyskursów Jungowskiej psychologii głębi, hermeneutyki filozoficznej Paula Ricoeura, religioznawstwa Mircei Eliadego, czy krytyki mitograficznej spod znaku Northropa Frye'a lub teorii monomitu heroicznego Josepha Campbella, autor oddziela od siebie nici stanowiące materię poetycką największych dzieł polskiego romantyzmu w poszukiwaniu archetypowego jądra ofiary, próbując zarysować fenomenologię zjawiska.