Zgodnie z tytułem – «Apres coup» précédé par «Le Ressassement éternel» de Maurice Blanchot: une lecture [Maurice’a Blanchota «Po wszystkim» poprzedzone przez «Wieczne roztrząsanie»: propozycja lektury] – książka Wacława Rapaka stanowi próbę szczegółowego i uważnego odczytania dwu debiutanckich utworów znanego francuskiego pisarza i krytyka. Le Ressassement éternel [Wieczne roztrząsanie] to wspólny tytuł dwu pierwszych opowiadań napisanych przez Maurice’a Blanchot’a w latach 1935 (Le dernier mot [Ostatnie słowo]) i 1936 (L’idylle [Idylle]), a opublikowanych po raz pierwszy pod takim właśnie wspólnym tytułem w 1952 roku. Wieczne roztrząsanie to również postawa autora wobec pisanych i już napisanych przez siebie dzieł. Wyraził ją i wnikliwie opisał w dołączonym do tych dwu debiutanckich opowiadań posłowiu napisanym w 1983 roku. Posłowie to nosi tytuł Apres coup [Po wszystkim] i posiada zasadnicze znaczenie teoretyczne dla prowadzonych tutaj rozważań. Podejmuje ono kwestię (niemożliwego) powrotu autora do napisanego dzieła. Mit orficki i kategoria «śmierci autora» łączą się z jednoznacznie brzmiącym «Noli me legere». Czasowość «wiecznego roztrząsania», prospektywna, retrospektywna, okazuje się w ostatecznym sensie bezczasowa. Pozostaje w ścisłym związku z pisarską strategią Blanchot’a, gdzie splot kilku czasowości i niedookreśloność formy otwartej na powtarzalność są wyznacznikami «wiecznego roztrząsania» jako kategorii estetycznej.