Tytuł:
AMERYKA WIELOPIĘTROWA
Autor:
Mieczysław Rakowski
Ilość stron:
301
Stan:
DOBRY
Mieczysław Franciszek Rakowski (ur. 1 grudnia 1926 w Kowalewku-Folwarku, zm. 8 listopada 2008 w Warszawie[1][2][3]) – polski polityk komunistyczny, premier PRL w latach 1988–1989, poseł na Sejm PRL VI, VII, VIII i IX kadencji, ostatni I sekretarz PZPR.
Z zawodu historyk i dziennikarz. Wykładowca Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi.
Pochodził z Wielkopolski. W okresie okupacji niemieckiej pracował w Poznaniu jako robotnik w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego. W latach 1945–1949 był oficerem Ludowego Wojska Polskiego. Studiował następnie w Instytucie Nauk Społecznych w Warszawie (studia ukończył w 1955). W 1956 doktoryzował się z nauk historycznych.
[edytuj] Działalność polityczna w PRL
Od 1946 należał do Polskiej Partii Robotniczej, następnie działał w PZPR od początku jej istnienia (tj. od 1948).
Od 1957 był pracownikiem politycznym KC PZPR w Warszawie (z przerwami na naukę). Po likwidacji przez władze pisma "Po Prostu"i wprowadzeniu na rynek mającej być mniej krytyczną wobec władz "Polityki", od 1958 do 1982 pozostawał związany z tym pismem jako zastępca, a później redaktor naczelny tego pisma (do 1982). Działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1951), będąc m.in. prezesem zarządu głównego w okresie 1958–1961. Od 1982 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL.
Od 1972 do 1989 nieprzerwanie sprawował mandat posła na Sejm PRL. W 1975 został członkiem Komitetu Centralnego PZPR.
W 1981 Sejm PRL VIII kadencji powołał go na urząd wicepremiera w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego, który sprawował do 1985. Równolegle sprawował stanowisko przewodniczącego Komisji Rady Ministrów ds. Dialogu ze Związkami Zawodowymi (1981–1985) i członka Narodowej Rady Kultury (1983–1990). W Sejmie PRL IX kadencji piastował funkcję wicemarszałka do 27 września 1988, gdy został powołany na Prezesa Rady Ministrów, zastępując Zbigniewa Messnera.
Rząd Mieczysława Rakowskiego podjął próby reform gospodarczych doprowadzając do uchwalenia przez Sejm m.in. korzystną dla drobnych przedsiębiorców ustawę o działalności gospodarczej, ustawy umożliwiające komercjalizację niektórych przedsiębiorstw i urynkawiające ceny. Kontrowersje wzbudziła decyzja rządu o złożeniu wniosku do sądu o upadłość Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Za jego premierostwa kontynuowane były – zainicjowane przez gen. Jaruzelskiego i Kiszczaka – reformy ustrojowe zakończone podpisaniem porozumień, które wyznaczyły m.in. termin częściowo wolnych wyborów na 4 czerwca 1989.
W wyniku wyborów do Sejmu X kadencji z czerwca 1989 Mieczysław Rakowski nie uzyskał mandatu parlamentarnego, co było powodem podania do dymisji rządu.
[edytuj] III RP
W lipcu 1989 po odejściu Wojciecha Jaruzelskiego z partii objął funkcję pierwszego sekretarza KC PZPR, doprowadzając do jej rozwiązania w styczniu 1990. Następnie został członkiem SdRP, którym był aż do jej rozwiązania w 1999.
W wyniku prowadzonego w latach 1990–1993 postępowania w związku z tzw. moskiewską pożyczką został mu przedstawiony zarzut popełnienia przestępstwa. Postępowanie zostało umorzone w 1993.
Od tego czasu Rakowski wycofał się z czynnego życia politycznego, brał jednak udział w debatach publicznych (był redaktorem naczelnym pisma "Dziś", pisywał do "Trybuny", wydał dzienniki (10 tomów obejmujących lata 1958–1989), jak również dziennik z lat 1991–2001 (Polski przekładaniec).
Od 2003 do 2004 prowadził swój własny talk-show w stacji "TVP 3", do którego zapraszał znane postaci z okresu PRL.
Był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce w 2005.
Prywatnie był mężem aktorki Elżbiety Kępińskiej, a wcześniej mężem skrzypaczki Wandy Wiłkomirskiej, z którą miał dwóch synów.
W ostatnich latach życia cierpiał na nowotwór. Zmarł w szpitalu w Warszawie[4]. Został pochowany 18 listopada 2008 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
[edytuj] Odznaczenia
W 1997 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta).
