„Aleksander Wielki” to szósta moneta z serii „Wielcy Wodzowie”. Mennica Polska postanowiła uwiecznić na monetach pamiątkowych wizerunki największych i najbardziej charyzmatycznych wodzów świata. Do tej międzynarodowej kolekcji należą już monety „Napoleon Bonaparte”, „Michał Kutuzow”, „Siedzący Byk” oraz wyprodukowane przez Mennicę Kazachską „Czyngis-chan” oraz „Attyla –Wódz Hunów”.

Miał zaledwie 20 lat gdy odziedziczył tron Macedonii. Czas jego panowania to 12 lat budowy wielkiego Imperium jak również to historia człowieka, który wyróżniał się niespotykaną wrażliwością, a jednocześnie bezwzględnie walczył o utrzymanie władzy. Tajemnicy jego śmierci do dziś jednoznacznie nie wyjaśniono. Aleksander III Wielki niewątpliwie był wybitnym strategiem, jednym z największych zdobywców w dziejach.

Moneta „Aleksander Wielki ” została wybita na krążkach monetarnych Ag 925 stemplem lustrzanym, w niskim nakładzie – do 5 000 szt.

Awers:
W centralnej części monety motyw dekoracyjny z malarstwa wazowego z epoki Aleksandra Wielkiego, na którym widnieją wizerunki walczących wojowników hoplitów. U góry, portret Jej Wysokości Królowej Elżbiety II oraz znak menniczy (m/w), okolone ornamentem greckim. Po bokach, półkoliste napisy: NIUE ISLAND (emitent). Poniżej, nominał monety – 1 DOLLAR.

Rewers:
W centralnej części monety wizerunek Aleksandra Wielkiego- wojownika- zaczerpnięty z zachowanych monet z tamtej epoki oraz tarcze z motywem herbu wodza. W tle, techniką tampondruku przedstawiono armię wodza w szyku falangi macedońskiej. U góry, napis w języku angielskim- ALEKSANDER THE GREAT (Aleksander Wielki), u dołu, lata życia - 356-323 BC (p.n.e.).

Projektant: Sebastian Mikołajczak

Aleksander III Wielki (Macedoński), starożytny król Macedonii z dynastii Argeadów, żył w latach 356-323 p.n.e. Uważany jest za wybitnego stratega, jednego z największych zdobywców w dziejach. Okres panowania Aleksandra (335-323 p.n.e.) wyznacza granicę między dwiema epokami historii starożytnej: okresem klasycznym i epoką hellenistyczną. Jego ojcem był twórca potęgi Macedonii, Filip II (382-336 p.n.e.). Matką była Olimpias, córka króla Epiru Neoptolemeosa. Aleksander już jako dziecko odznaczał się odwagą, inteligencją i olbrzymią ambicją. Posiadał też znakomite wykształcenie, a jednym z jego nauczycieli był Arystoteles.

Kiedy odziedziczył tron miał zaledwie 20 lat. Czas jego panowania to 12 lat budowy wielkiego Imperium. Dzięki wyjątkowym umiejętnościom wojowniczym i wyróżniającej się charyzmie o niespotykanej wrażliwości społecznej odnowił przymierze z Grekami, pobił Persów, opanował miasta w zachodniej części Azji Mniejszej, zajął Egipt, założył Aleksandrię, a następnie opanował tereny obecnego Afganistanu i północno-wschodniego Iranu (329-327 p.n.e.). Wiosną 327 p.n.e. wyruszył na podbój Indii. Udało mu się dotrzeć do rzeki Indus, jednak został zmuszony do odwetu. Podczas przygotowań do kolejnych podbojów zachorował śmiertelnie prawdopodobnie na gorączkę malaryczną. Istnieje wiele teorii na temat faktycznej przyczyny zgonu ale do dziś sprawa nie została jednoznacznie wyjaśniona. Po śmierci Aleksandra Imperium rozpadło się na kilka wojujących ze sobą części. Był wielkim talentem wojskowym, znakomitym strategiem i taktykiem, a także wybitnym politykiem i administratorem. Odrzucił tradycyjny podział na Greków i barbarzyńców, jednakowo traktując Macedończyków i lojalnych wodzów perskich. Marzył o uniwersalistycznej tolerancji i koegzystencji wszystkich religii oraz braterstwu wszystkich narodów. Jego działalność przyczyniła się do rozprzestrzenienia kultury greckiej i rozwoju handlu przez wprowadzenie jednolitego systemu monetarnego. Podboje Aleksandra Wielkiego miały też ogromny wpływ na rozwój greckiej nauki. W ich wyniku wzbogacił się jej obraz świata, a przenikanie się kultur zaowocowało szeregiem wielkich dzieł sztuki i literatury.