Koszmar trwa nadal... Naprawdę trudno innymi słowy określić pojawienie się kolejnej części nowego cyklu twórców 30 dni nocy. Kiedy otworzyłem ten objętościowo skromny zeszycik, nie mogłem pozbyć się wrażenia, że oto przyszło mi oglądać jakiś przerażający sen dręczący umysł szaleńca. Niechlujne, momentami niewyraźne i bardzo uproszczone rysunki, upiorne postaci wyłaniające się prawie z każdego kadru oraz wszechobecny mrok rozjaśniany od czasu do czasu fontannami tryskającej krwi oraz czerwienią pełnych obłędu ślepi - to wszystko nie napawa potencjalnego czytelnika optymizmem.
Nie muszę chyba dodawać, że od razu spodobało mi się to, co zaatakowało moje oczy i zapałałem wielką chęcią zgłębienia kolejnej odsłony tajemniczych przygód Cala M.
"Greekenstein" to już trzeci element makabrycznej układanki, którą powołali do życia panowie Niles i Templesmith. Osobiście podejrzewam, że jej geneza wiąże się bezpośrednio z jakimś mocno zakrapianym różnego rodzaju płynami wieczorem, ale mogę się mylić... (mam na myśli kawę rzecz jasna).
Coś złego dzieje się w mrokach nocy, a Cal McDonald bardzo chciałby wiedzieć co! Wampiry, zombie, wilkołaki oraz strzygi (tak, tak one naprawdę istnieją) zachowują się bardzo dziwnie - co ciekawe te trzy pierwsze gatunki zaczynają ze sobą współpracować, co nie miało precedensu od kiedy nasz bohater sięga pamięcią. Stwory bez wątpienia skrywają jakąś przerażającą tajemnicę, która zaczyna pochłaniać coraz większą liczbę ofiar. Cal wraz ze swoim kumplem strzygą oraz policjantką Brueger dołożą wszelkich starań by rozwikłać tę zagadkę. Kluczem może okazać się osoba świętej pamięci Crandalla Maynarda, któremu Cal zaaplikował kilogram ołowiu w Rozdziale I Abry Makabry oraz niepozorna bardzo rzadka pchełka, którą rzeczony pan bardzo się przed śmiercią interesował. Raz po raz w ciemnościach rozlega się mrożący krew w żyłach skowyt, ale przedstawienie musi trwać...
Współpraca Nilesa i Templesmitha zaowocowała powstaniem świata zanurzonego w mroku i surrealizmie. Niezwykła jest siła z jego oddziaływania na psychikę czytelnika - lekturze Abra Makabrytowarzyszy jakieś osobliwe i bardzo trudne do przezwyciężenia uczucie niepokoju. Szaleństwo, które uderza nas z jej kart, sprawia że zaczynamy nerwowo przełykać ślinę.
Najmocniejszą stroną komiksu jest bez wątpienia jego oprawa graficzna. Rysunki Templesmitha, mimo że pozornie niestaranne, tu i ówdzie rozmazane, przybrudzone, uderzają nas z niezwykłą mocą i na długo pozostają w pamięci. Artysta bardzo udanie łączy różne techniki malarskie, dzięki czemu momentami nawet bardzo prosty rysunek robi ogromne wrażenie. To również zasługa perfekcyjnej zabawy cieniem i kolorami. Komiks utrzymany jest w przeważającej części w zimnych barwach, tak więc pojawiająca się od czasu do czasu ciepłota przyciąga nasze oczy niczym najmocniejszy magnes. Po raz kolejny, co jest w tej serii już regułą, brawa należą się za szalenie wyrazistą okładkę. Należałoby także zwrócić uwagę na ciekawy sposób kadrowania - cechuje go duży dynamizm oraz interesująca perspektywa. Raz po raz zmienia się ilość klatek w linii oraz ich wielkość (Templesmith używa od trzech do pięciu linii).
Abra Makabra to z pewnością ciekawa seria, po którą warto sięgnąć. Odrealniona, silnie zainfekowana wirusem szaleństwa fabuła (jak na mój gust trochę za bardzo) oraz niezwykłe kreślone ręką Templesmitha ilustracje tworzą intrygującą mieszankę, której warto się przyjrzeć z bliska.
ZAPRASZAM NA INNE AUKCJE, MAM DUŻO KOMIKSÓW NA SPRZEDAŻ.
-- koszt wysyłki zależy od ilości komiksów, do 4-6 wysyłam w kopercie bąbelkowej więcej w paczce. ---- cena zawiera wysyłkę + kopertę -
