Ukończyła wydział dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz wydział reżyserii estradowej w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981).

W 1975 roku otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki "Złoty Orfeusz" w Słonecznym Brzegu za interpretację piosenki Arlekino. Grand Prix prestiżowego socjalistycznego festiwalu otwierało możliwość wydania płyty w monopolowej wówczas radzieckiej wytwórni „Melodia”. Wydany w 1975 roku winylowy krążek z 3 nagranymi przez A.Pugaczową piosenkami stał się kultową sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. „Arlekino” utorowała sobie drogę do radia, piosenkarka pojawiła się w telewizji, a singel „Ałła Pugaczowa” sprzedano w nakładzie ponad 15 mln, co jest porównywalne ze światowymi rekordami w tej dziedzinie.

W 1978 wykonywaną przez P. piosenkę Wsio mogut koroli nagrodzono Grand Prix II Festiwalu Interwizji w Sopocie. Jednocześnie wokalistka zbierała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek.

Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele sławnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej. W 1997 reprezentowała Rosję na konkursie Eurowizji w Dublinie. W 1998 roku zaprezentowała jubileuszowy program Izbrannoje. Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach. Jest m. in. laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians, nagród w plebiscytach popularności. Szacuje się, że płyty Pugaczowej osiągnęły na całym świecie łączny nakład 250 mln egzemplarzy, co stawia ją w gronie absolutnych liderów światowego show-biznesu.

Słynne były też wielokrotne małżeństwa i rozwody piosenkarki (kolejni mężowie to: Mykołas Orbakas (1[zasłonięte]969-19) z tego związku urodziła się jedyna córka Pugaczowej- Kristina Orbakaite, również piosenkarka; Aleksandr Stefanowicz (1[zasłonięte]976-19); Jewgienij Bołdin (1[zasłonięte]985-19) i dwukrotnie młodszy od niej Filip Kirkorow (1[zasłonięte]994-20)). Pugaczowa należy do najbogatszych Rosjan, pod swoim nazwiskiem produkuje perfumy, buty i odzież. Znana również z poddania się licznym i udanym operacjom plastycznym.

Pugaczowa dysponuje głosem o rozpiętości ponad 3 oktaw (sopran - kontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki. Wybrane piosenki: Robot (1965), Arlekino (1975), Wsio mogut koroli (1977), Nie otriekajutsia lubia (1977), Maestro (1981), Starinnyje czasy (1981), Priszła i goworiu (1985), Allo (1988), Lubow pochożaja na son (1994), Primadonna (1997).