Joanna Ostrowska (1[zasłonięte]912-20), z domu Szczechowska. Nauczycielka języka polskiego w szkołach powszechnych i średnich. W okresie 1[zasłonięte]938-19 pracowała w Szkole Powszechnej w Zagoździu. W tym czasie wyszła za mąż za ppor. Stanisława Mariana Ostrowskiego (1[zasłonięte]911-19), miejscowego nauczyciela, zamordowanego wiosną 1940 r. w Katyniu. W latach 1[zasłonięte]940-19 była żołnierzem ZWZ-AK o pseudonimie „Wiesia". Działała też w Wojskowej Służbie Kobiet oraz organizowała tajne nauczanie. Po wojnie opuściła Zagoździe i rozpoczęła pracę w Liceum Pedagogicznym w Leśnej Podlaskiej. Następnie pracowała w liceach w Chełmie i w Radomiu. W latach siedemdziesiątych spisała niniejsze wspomnienia. Stanowią one barwną relację z działalności niepodległościowej w małej wiosce w Ziemi Łukowskiej.

Ostrowska - skromna nauczycielka ze Szkoły Powszechnej w Zagoździu - wytrwała w działalności pedagogicznej, oświatowej, kulturalnej. Jej losy są jakby egzemplifikacją losów milionów polskich kobiet minionego stulecia.
(z recenzji prof. dr. hab. Cezarego Tarachy)

Pamiętnik Joanny Ostrowskiej jest streszczeniem dotychczasowego życia: radości i smutków, miłości i jej straty, młodości i starości; opisem czasów wojny i pokoju, obrazem szkoły w okresie II Rzeczypospolitej, w czasie wojny oraz w PRL-u. Przede wszystkim zaś przynosi dużą dawkę informacji o walce niepodległościowe; walce prowadzonej na prowincji przez żołnierzy oddziałów leśnych Armii Krajowej i zwykłych ludzi; jest też protestem przeciwko fałszowaniu historii.
(fragment „Wprowadzenia")