SECESYJNA PATERA, 6 PUCHARÓW DO LODÓW I PIĘKNY DZBANEK CHODZIEŻ LATA 70TE

Bardzo rzadko spotykana piękna porcelana- Chodzież z lat 70tych- piekne puchjary do lodów z  ciekawą dekoracją bogatym złoceniem- w idealnym stanie. Do tego cudowny wzorowany na secesyjnej formie dzbanek do wina i mała rosyjska miseczka na konfitury…

Wytłaczane ścianki – kształt pięknego kielicha… podobne reliefy znajdujemy na dzbanku dodatkowo ukwieconego różyczkami…

Wystarczy wlać do dzbanka hiszpańską  malagę – do miseczek nałożyć lody, kawałek tortu orzechowego lub kiść słodkich wionogron na paterkę… a do miseczki gorące konfitury z malin i jesteśmy w niebie…

Polecam.

Wymiary:

6 pucharów wysokość 11,2 cm średnica czaszy 13,7 cm średnica podstawy 9,7 cm

Dzbanek wysokość 21,8 cm średnica brzuśca 12 cm od dzióbka do ucha 14,5 cm

Stara patera z doskonałej błyszczącej porcelany – ze stylizowanym kwiatem onętka – bardzo popularna dekoracja w latach 30tych- resztki bogatych złoceń- bardzo ładne reliefy uchwytu średnica 25,2 cm  głębokość 3,7 cm

Miseczka z różą na konfitury wysokość 4m,5 cm średnica 9,4 cm

Notatka historyczna

Powstanie fabryki fajansu w Chodzieży datuje się na rok 1852 (lub 1854), kiedy to dwaj kupcy: Hermann Müller i Ludwik Schnorr założyli manufakturę w odkupionym od hrabiego Königsmarck spalony budynek dawnego zamku Grudzińskich.
W 1877 roku fabrykę wykupił inny kupiec, Ehrenwerth, który już w 1879 roku ogłosił upadłość, a fabrykę przejęła Kasa Pożyczkowa w Chodzieży.

Ok. roku 1883 fabrykę odkupił Hermann Heim, jednak w 1895 roku znana wytwórnia fajansu Annaburger Steingutfabrik AG nabyła akcje fabryki i uczyniła z niej zakład siostrzany.

W roku 1921 manufakturę odkupił poznański złotnik i przedsiębiorca Stanisław Mańczak, który w 1934 roku zmuszony został do ogłoszenia bankructwa, a fabryka trafiła w ręce najpierw Spółki Dzierżawnej Fabryki Fajansu Stanisława Mańczaka, a następnie Zarządu Gminy w Chodzieży (luty 1935 - maj 1936).

W 1936 roku nowymi właścicielami fabryki fajansu zostali jej udziałowcy: Czesław Szrama oraz Wincenty Kapczyński, których działalność przerwał wybuch II Wojny Światowej.

Niemieccy okupanci połączyli fabrykę fajansu z fabryką porcelany i utworzyli jedną wytwórnię pod nazwą Porzellan- und Steingutfabrik in Kolmar. Od 1942 roku fabryka zaprzestała produkcji fajansu zastępując go porcelitem. w 1945 roku wycofujący się Niemcy podpalili fabrykę, jednak pracujący w niej robotnicy uratowali przed ogniem budynki, maszyny i urządzenia. Dzięki temu fabryka rozpoczęła produkcję już w kwietniu 1945 roku.

Od roku 1945 do lutego 1949 r. obie chodzieskie fabryki funkcjonowały pod zarządem jednej dyrekcji, a od marca 1949 już jako samodzielne przedsiębiorstwa. Fabryka fajansu otrzymała nazwę: Zakłady Porcelitu w Chodzieży, a fabryka porcelany: Chodzieskie Zakłady Porcelany.

W 1964 roku losy obu fabryk znów się ze sobą splotły. W październiku 1964 roku nastąpiło połączenie obu fabryk w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą Chodzieskie Zakłady Porcelany i Porcelitu w Chodzieży, a od 1 stycznia 1973 roku weszły w skład nowo powołanego do życia kombinatu Zjednoczone Zakłady Ceramiki Stołowej "Cerpol" z siedzibą główną w Wałbrzychu (jako jeden z trzynastu zakładów).

Zakład porcelitu wyłączony został z produkcji w 1991 roku.