CICHAMUZYKAPLAKAT

ZAWARCIE TRANSAKCJI OZNACZA AKCEPTACJĘ WARUNKÓW ZAWARTYCH NA STRONIE ''O MNIE''.

Feliks Józef Motyka (ur. 19 listopada 1898 we Lwowie, zm. 15 kwietnia 1958) – podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Urodzony jako syn Józefa i Marii. Uczestnik walk w obronie Lwowa w 1918 roku. W czasie wojny z bolszewikami 1920 walczył w szeregach 5DP. W 1925 roku ukończył szkołę oficerską w Bydgoszczy. W 1927 awansowany na porucznika. W kampanii wrześniowej 1939 walczył w stopniu kapitana w 39DP. Po kapitulacji oddziału, w cywilnym ubraniu, przedostał się do Lwowa. Aresztowany przez Sowietów przy próbie nielegalnego przekraczania granicy. Zesłany do łagru w Tomsku . Od 1941 w Armii Polskiej w ZSRR , w 6DP Lwów. Od kwietnia 1942 zastępca dowódcy 6 Dywizjonu Rozpoznawczego „Dzieci Lwowskich”. Od października 1942 dowódca kompanii dowodzenia 6 Baonu Czołgów „Dzieci Lwowskich”, przemianowanego w dniu 1 lipca 1943 r. na 6 Pułk Pancerny „Dzieci Lwowskich”. W marcu 1944 awansowany do stopnia majora. 19 maja 1944 roku przeniesiony do 4 Pułku Pancernego „Skorpion” na zastępcę dowódcy Pułku. Od 24 maja pełnił obowiązki dowódcy 6 Pułku Pancernego „Dzieci Lwowskich” aż do jego rozformowania w marcu 1947 roku. 1 sierpnia 1944 roku mianowany podpułkownikiem. Po powrocie do Polski zamieszkał w Lesznie. Odznaczony: Virtuti Militari IV kl. nr 96, Virtuti Militari V kl. nr 10183, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.