2CD: 1. Liber scriptus (choir, orchestra) 03:27 2. Quid sum miser 05:42 (tenor solo orchestra) 3. Rex tremendae (choir, tenor solo, orchestra) 06:21 4. Recordare (alto solo, orchestra)06:17 5. Dies irae (choir, orchestra) 01:30 6. Ingemisco (bass solo, orchestra)07:50 7. Inter oves 02:06 (soprano solo orchestra) 8. Confutatis (choir, orchestra) 10:04 9. Oro supplex 05:48 (soprano solo orchestra) 10. Lacrimosa (solists, choir, orchestra) 05:37 11.Judicanus (choir, orchestra) 03:02 12. Pie Jesu (choir, orchestra) 01:06 13. Amen (solists, choir, orchestra) 06:23
Recorded 2-15 1989 in the National Philharmonic in Warsaw (world premiere recording)
Zdzisława Donat sopran
Jadwiga Rappe alt
Jerzy Knetig tenor
Janusz Niziołek bas
Tadeusz Strugała conductor
Henryk Wojnarowski choirmaster
Chór i Orkiestra Filharmonii Warszawskiej
ROMAN MACIEJEWSKI (ur. 28 lutego 1910 w Berlinie, zm. 30 kwietnia 1998 w Göteborgu), polski kompozytor. Kształcił się w konserwatorium Juliusa Sterna w Berlinie, u Stanisława Wiechowicza i Kazimierza Sikorskiego w konserwatorium poznańskim, następnie kontynuował studia u Kazimierza Sikorskiego w konserwatorium warszawskim. W młodości wysoko ceniony przez Karola Szymanowskiego, otrzymał stypendium na studia u Nadii Boulanger w Paryżu, dokąd wyjechał w 1934 roku. Od tej pory przebywał za granicą: we Francji do 1938 roku, w Wielkiej Brytanii 1938-39, w Szwecji 1[zasłonięte]939-19, w Stanach Zjednoczonych 1[zasłonięte]951-19 i ponownie w Szwecji 1977-98.Początkowo tworzył w nawiązaniu do późnego stylu Karola Szymanowskiego (m.in. mazurki na fortepian, Pieśni kurpiowskie na chór). Tragedia II wojny światowej, a także silne przeżycia osobiste podczas pierwszego pobytu w Szwecji spowodowały głęboką zmianę osobowości kompozytora, co miało niebagatelny wpływ na jego twórczość. Od tej pory całe życie poświęcił idei stworzenia swego opus magnum - wielkiej mszy żałobnej dedykowanej ofiarom wojen i zbrodni wszech czasów. W ten właśnie sposób w latach 1[zasłonięte]945-19 powstała Missa pro defunctis. Requiem. Premiera dzieła miała miejsce w 1960 r. w Warszawie na IV edycji festiwalu Warszawska Jesień. Utwór spotkał się z chłodnym przyjęciem, gdyż swoją estetyką muzyczną rozmijał się z ówczesnymi awangardowymi trendami, a jego przesłanie zostało zignorowane; odkryty na nowo w latach 90. XX w. zyskał uznanie i należne mu miejsce pośród największych dzieł oratoryjno-kantatowych w muzyce polskiej.
