Najemnik:
Stwierdzenie, że Ryszard Riedel był wielkim artystą, jest równie odkrywcze jak to, że między piątkiem a niedzielą wypada sobota. I jeszcze jak to jest, że Rysiek należał do osób niespecjalnie sumiennych... Dlatego w biografii Dżemu co rusz trafia się na momenty dramatyczne. Dramatyczne koncerty, dramatyczne sesje. Ale nikt z zespołu, ani jego otoczenia nie ma wątpliwości, podczas której sesji Ryszard napsuł najwięcej krwi. Właśnie podczas tej- kiedy w 1988 roku Dżem nagrywał album "Najemnik". Bo choć wokalista od kilku miesięcy zapewniał, że teksty ma już gotowe- do Poznania przyjechał tylko z nieskładnymi zapiskami. Po prostu Rysiek tekstów nie miał, stawiając i zespół i samego siebie przed prawdziwym wyzwaniem.
To więc, że jednak powstała płyta- choć wokalista ostatecznie wszedł do studia cztery miesiące po instrumentalistach- budzi podziw. A to, że nawet w takich okolicznościach powstały utwory pomnikowe, dziś już klasyczne - chyba graniczy z metafizyką. Mowa rzecz jasna o "Wehikule czasu" i "Modlitwie III" (gdzie zmagają się szczęście i nieszczęście Ryśkowego życia). W tych utworach czuć owo szczególne napięcie, pod znakiem którego upłynęła sesja- napięcie jakże jednak twórcze. I nawet jeśli pozostałe fragmenty albumu momentami zdradzają kłopoty, z jakim zespół musiał się zmagać- to także intrygują, dając artystyczne świadectwo tamtej sytuacji. Śmiało więc można powiedzieć, że w ówczesnych okolicznościach Dżem nie mógł nagrać lepszej płyty! Od nagrania "Najemnika" minęło lat wiele, ale czas nie zdołał zatrzeć tamtego napięcia, tamtych emocji. Nie zdołał i już pewnie nie zdoła.
 
The band plays on...:
Sprawcą tej płyty jest... jej wielki nieobecny, Ryszard Riedel. Niekiedy nieobecny również na koncertach. Dlatego na okoliczność absencji wokalisty powstawał awaryjny materiał instrumentalny. A gdy w maju 1988 roku Riedla zabrakło również w studiu, gdzie nagrywano "Najemnika"- ów awaryjny materiał znalazł się na taśmie, a później (w 1989) na płycie. I okazało się, że Dżem bez Riedla też może mieć świetny smak. Mimo nerwowej atmosfery w studiu, instrumentaliści jakby delektują się odpoczynkiem od gorzkiej Riedlowej poezji. To się nazywa radość grania! Grania na pograniczu rocka, boogie, bluesa, country. Z jednym wyjątkiem w postaci santanizującego "Karlusa"- głównej ozdoby albumu... Właśnie- w tytułach utworów zaszyfrowane są inspiracje, nie zawsze bezpośrednie, ale tym większa frajda z szyfru złamania. Podpowiemy więc tylko, że pierwsze cztery utwory są "pochodzenia" zagranicznego, ostatnie cztery rodzimego.