Na dacie 21 grudnia 2012 roku kończy się kalendarz Majów.
Dla wielu ludzi oznacza to jedno - jest to data końca świata.
Powstają liczne proroctwa, z których najsłynniejsze jest Proroctwo Oriona.
Ale rok 2012 to także rok wzmożonej aktywności Słońca, apogeum wypada właśnie w grudniu, więc czyżby to była tylko przypadkowa zbieżność?
A może rzeczywiście scenariusz, w którym burze słoneczne doprowadzą do ruiny ziemskie sieci energetyczne, sparaliżują nawigację, telefonię komórkową, internet oraz komunikację jest bardzo prawdopodobny?
I ludzkości grozi technologiczne cofnięcie się do XIX wieku?
Amerykański prezydent zamierza sterować pogodą w trakcie swojej kampanii reelekcyjnej.
Terroryści uzyskują dostęp do broni atomowej i zamierzają ją detonować w Londynie w dniu otwarcia Olimpiady.
Spec od Słońca przepowiada super wybuchy i największą w historii aktywność słoneczną, lecz nikt mu nie wierzy.
Sekty religijne zapowiadają Apokalipsę i doprowadzają do chaosu.
Czy rok 2012 to rzeczywiście ostatni rok naszej cywilizacji?

"2012 - Gniew Ojca Tadeusza Meszko jest pozycją unikalną o tyle, że dosyć trudno zakwalifikować ją do konkretnego nurtu. Niby jest to książka akcji, w której występują terroryści, agenci, a nawet prezydent USA, w której opisane są ciekawe miejsca, jednak nie jest nastawiona tylko na akcję. Niby jest to książka katastroficzna, bo już sam tytuł to sugeruje, ale nie jest to przedstawianie wyłącznie futurystycznych i pełnych dynamizmu wizji katastrof. Dostajemy też porcję fantastyki, bo Autor daje nam na kartach wizje sterowania pogoda znacznie bardziej wymyślne od zasiewania chmur jodkiem srebra. Mamy więc przed sobą tekst, który stoi na granicy klasycznych gatunków i powoduje, ze czytelnik może być nieco zmieszany na początku, zanim wciągnie go przyspieszający i precyzyjnie przez Autora sterowany ciąg zdarzeń.
Najmocniejszą jednak stroną książki jest fakt, że Autor stara się wprowadzać Czytelnika w bardzo trudny świat z pogranicza heliofizyki i fizyki atmosfery Ziemi, szczególnie jonosfery i magnetosfery. Z kart powieści możemy dowiedzieć się, jak cienka jest granica, która chroni nas przed zabójczym działaniem Słońca, jak potężnym i nieobliczalnym źródłem energii może być nasza dzienna gwiazda, postrzegana najczęściej przez pryzmat jej życiodajnej siły podtrzymującej istnienie życia na Ziemi i nas samych. Informacje są klarowne nawet dla nieprzygotowanego czytelnika i warto nadmienić, że w wymienionych przed momentem tematach Tadeusz Meszko nie fantazjuje, a dzieli się - poprzez dialogi i opisy - rzeczywistą, rozległą wiedzą . W pierwszym tomie zostajemy wprowadzeni w wir intryg wynikających z zupełnie niezrozumiałych dla kultury zachodu ambicji, których celem ma być zamach w skali dotąd nie spotykanej. Czyli nic ponad nasze życiowe doświadczenia budowane medialnymi relacjami. Ale okazuje się, że te czysto ludzkie groźby, atrakcyjnie zilustrowane, są niczym wobec, niestety bardzo często ignorowanych doniesień, związanych z kosmiczną pogodą. W całość wpleciona jest też, wyciągana przy różnych okazjach na światło dzienne, wizja końca świata.
Autor nie poprzestaje jednak na rzuceniu kilku naiwnych sloganów i informacji rodem z tabloidów, lecz bardzo rzetelnie nakreśla nam genezę tych faktów i pojęć, które są sprawcami paniki odczuwanej już dziś przez niektórych na hasła: kalendarz aztecki czy też grudzień 2012. Kolejny tom przyniesie z pewnością zamknięcie wielu wątków, a szczególnie tych, jakże ponuro nakreślających wizję najbliższej przyszłości. Książka ma wiele zalet czysto pisarskich oraz edukacyjnych, jednakże jedna z jej zalet jest w tej chwili, na końcu mojej zachęty, godna przywołania. Nie trzeba czekać aż do bliżej nieokreślonej przyszłości, by sprawdzić czy Tadeusz Meszko to TYLKO pisarz i człowiek wszechstronnie wykształcony, czy też jest on wizjonerem. Już bowiem za 3 lata będzie można przekonać się, na ile treść zgodzi się z rzeczywistością, zarówno w kwestii kosmicznej pogody, jak i proroctw o końcu świata.
Osobiście, tak jak chyba każdy z czytelników wolałbym, by powieść 2012 Gniew Ojca została mi w pamięci wyłącznie jako dobra rozrywka."
dr Leszek Blaszkiewicz