Dawno już nie było publikacji tak ciepło traktującej zwykłą-niezwykłą codzienność, jak prezentowany zbiór humoresek osadzonych w drugiej połowie minionego stulecia. „Kwaśna bomboniera” pełna jest zdarzeń zabawnych, rozgrywających się w Gdańsku. Poszczególne sceny tchną afirmacją i życia, i ludzi – wszyscy bohaterowie – nawet o wątpliwych przymiotach – darzeni są przez autora sympatią, niekiedy wręcz serdecznością. Dlatego nie sposób ich nie polubić, choć równocześnie... jakże się z nich nie śmiać. Tom opisuje – w przeróżnych konfiguracjach – dwie skonfliktowane ze sobą grupy sąsiedzkie – kobiecą i męską, stanowiące jednak oczywiście zbiory połączone. Żywa narracja, barwne dialogi, zaskakujące i często błyskotliwe puenty – oto walory tej pogodnej (chciałoby się rzec: haszkowskiej) prozy. Czyta się lekko, z przyjemnością. A ponieważ każda humoreska stanowi zamkniętą całość, lektura pasuje do trybu życia współczesnego „człowieka zabieganego” – można ją dobrze przyswajać w małych, jednostronicowych dawkach. Zbigniew Gach urodził się w 1952 roku w Gdańsku. Jest znanym publicystą, reporterem i scenarzystą telewizyjnych programów satyrycznych. Opublikował kilkaset artykułów prasowych, głównie reportaży. Autor i współautor licznych książek dziennikarskich – najważniejsze to: „Jeden z Wiela” (1991) o partyzancie z Kaszub walczącym w czasie II wojny światowej, „Antybohater” (1991) o Lechu Wałęsie i jego drodze do prezydentury, „Leszek Balcerowicz: wytrwać” (1993), „Poczet kanonizowanych świętych” (1997) oraz – napisana wspólnie z Maciejem Łopińskim – „Konspira. Rzecz o podziemnej Solidarności” (Paryż 1984), Nagroda Solidarności Pracowników Wydawnictw dla najlepszej publikacji w obiegu niezależnym. Wspólnie z Donaldem Tuskiem, Wojciechem Dudą i Grzegorzem Fortuną opublikował albumy „Dawny Sopot” i „Był Sobie Gdańsk 1945” (1998).