|
UNIKATOWA PRZEDWOJENNA BIOGRAFIA
SS. MARII ZOFII WATTEYNE BOROMEUSZKI
URODZONEJ W 1832 R. W BELGII
ZMARŁEJ W 1895 R. W OPINII ŚWIĘTOŚCI
W TRZEBNICY
MATKA M. SOPHIE WATTEYNE
BYŁA DRUGĄ PRZEŁOŻONĄ
GENERALNEGO ZGROMADZENIA
KONGREGACJI SIÓSTR MIŁOSIERDZIA
ŚW. KAROLA BOROMEUSZA
DOMU MACIERZYSTEGO W TRZEBNICY.
To m. in. dzięki jej staraniom powstał dom zakonny w Trzebnicy,
gdzie Matka Zofia Watteyne mistrzyni nowicjatu wraz z kilkoma siostrami
przybyła aby rozpocząć działalność charytatywną.
Biografia napisana przez śląskiego redemptorystę, historyka kościoła,
autora wielu prac dotyczących dziejów kościoła na Śląsku,
ze szczególnym uwzględnieniem zakonów żeńskich.
Mutter
M. Sophie Watteyne
die zweite Generaloberin
der Kongregation der barmherzigen
Schwestern vom hl. Karl Borromäus
aus dem Mutterhause Trebnitz
1832 — 1895
Eine große Meisterin
des Gebets und Gottvertrauens
Mit einem Bilde
Von
P. Dr. Joseph Schweter C. ss. R.
Frankes Verlag u. Druckerei / Otto Borgmeyer
BRESLAU 1935
Stron 137 w twardej płóciennej oprawie z obwolutą
jedna ilustr. czarno-biała, format książki ok. 19 cm x 12 cm.
Druk w języku oryginalnym niemieckim obowiązującą
ówcześnie czcionką frakturową.
Książka posiada stosowne zezwolenia na druk
władz zakonnych i kościelnych z 1935 roku.
[SPIS TREŚCI]
Inhaltsangabe
Vorwort
1. Kapitel
Kindheit und Jugend in der belgischen Heimat
2. Kapitel
In Sachsen Pflege und Sicherung des Ordensberufes
3. Kapitel
Das Prager Mutterhaus und das Neisser Kloster der Borromäerinnen. Die Novizin in Prag
4. Kapitel
Die Schwester und Lehrerin im Neisse
5. Kapitel
Die Novizenmeisterin
6. Kapitel
Die Generalvikarin in Trebnitz
7. Kapitel
In Teschen. Mutterhaus und Noviziat
8. Die Generaloberin. Wieder in Trebnitz
9. Kapitel
Seliger Heimgang
Autor tej monografii o. Józef Schweter (Joseph Schweter C. ss. R.)
urodził się 15 lutego 1874 r. w miejscowości Łąka Prudnicka
- parafia Moszczanka na Śląsku.
Pochodził z głęboko religijnej rodziny rolniczej. Został ochrzczony w kościele
parafialnym w Moszczance. Po ukończeniu ukończeniu szkoły podstawowej
w 1885 r. w rodzinnej miejscowości, rozpoczął naukę w gimnazjum w Prudniku.
Uczył się tam w latach 1885 -1894.
Już w młodych latach okazywał zainteresowania historią i językami starożytnymi.
Jako uczeń często pielgrzymował do miejscowości Bardo.
Po zdaniu matury w 1894 roku podjął studia filozoficzno-teologiczne
na Uniwersytecie Wrocławskim.
Był uczniem słynnego wrocławskiego historyka Kościoła i kanonisty Hugo Laemmera,
który stał się dla niego największym duchowym dobroczyńcą.
Utrzymywał z nim ścisłą łączność aż do jego śmierci do roku 1918.
Dnia 1 października l897 r. wstąpił do książęco - biskupiego seminarium duchownego,
którego rektorem był kanonik dr Wilhelm Klassing,
jego pierwszy nauczyciel religii z gimnazjum.
Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1898 w katedrze wrocławskiej
z rąk kardynała Jerzego Koppa.
Po prymicjach, przez sześć tygodni, zastępował proboszcza w Moszczance,
następnie został skierowany jako wikariusz do Żagania, gdzie pracował dość krótko.
Mimo otrzymania święceń kapłańskich, odczuwał silną potrzebę wstąpienia do stanu zakonnego.
Po dwukrotnej prośbie kardynał Jerzy Kopp udzielił mu pozwolenia na wstąpienie do Zakonu.
Młody kapłan 11 sierpnia 1899 opuścił diecezję wrocławską i wyjechał do Wiednia.
W klasztorze Maria Stiegen przygotowywał się do nowicjatu, aby ostatecznie
rok później 3 września 1900 roku złożyć śluby zakonne.
W Mautern rozpoczął drugi nowicjat (6 miesięcy) pod kierunkiem o. dr Franciszka Maiera,
jednak po 4 miesiącach, na prośbę superiora Diessel'a,
z racji nawału pracy w Bardzie, został tam posłany jako opiekun grup pielgrzymkowych
i chorych oraz jako katecheta. W ten sposób mógł dobrze przyglądnąć się tej posłudze,
aby w przyszłości być troskliwym ojcem dla pielgrzymów.
Przełożeni zakonni widzieli w młodym, gorliwym zakonniku wybitne zdolności naukowe,
polecili mu studiować na Uniwersytecie Wiedeńskim.
Tam 12 czerwca 1903 roku otrzymał tytuł doktora teologii.
W Zgromadzeniu Redemptorystów o. Schweter pełnił różne funkcje.
W Bardzie spędził 35 lat życia zakonnego,
był drugim chronologicznie superiorem bardzkim na przełomie lat 1[zasłonięte]907-19.
Kiedy w 1912 r. dotychczasowe hospicjum w Bardzie
generał redemptorystów, podniósł do rangi klasztoru,
wówczas o. J. Schweter został jego pierwszym rektorem.
Po 20-tu latach posługi w sanktuarium w Bardzie w maju 1921 roku
o. Schweter został przeniesiony do Gliwic,
aby tam urządzić nowy klasztor, był tam pierwszym superiorem.
W Gliwicach przebywał trzy lata, skąd często pielgrzymował do sanktuarium
w Bardzie wraz z ludnością Gliwic i okolic.
Do Barda powrócił w maju 1924 roku jako misjonarz i opiekun grup pielgrzymkowych.
Za całokształt pracy w roku 1923, o. Józef otrzymał dyplom honorowego obywatela Barda.
O. Schweter w październiku 1926r został przeniesiony do Paczkowa
jako misjonarz i spowiednik juwenistów ( gimnazjalistów).
Następnie przeniesiony do domu zakonnego w Głogowie,
skąd w czerwcu 1933 roku powrócił do Barda.
W bardzie był dwukrotnie rektorem w latach 1[zasłonięte]907-19 i 1[zasłonięte]934-19.
Od roku 1936 do 1939 piastował urząd rektora klasztoru we Wrocławiu.
Do Barda ponownie powrócił 6 maja 1939 roku.
W czasie wojny wojny władze niemieckie odebrały klasztor
i zamieniły go na obóz dla uchodźców niemieckich.
Ojcowie redemptoryści zmuszeni byli opuścić dom klasztorny
i szukać schronienia u mieszkańców Barda.
O. Schweter udał się do ss. Elżbietanek, gdzie w szpitalu znalazł schronienie.
W maju 1942 roku został przeniesiony do domu klasztornego w Braniewie (Braunsberg).
15 stycznia 1944 roku powraca do Barda.
Tam przeżywa tragiczną niedolę mieszkańców Śląska i Barda.
W czasie wkroczenia wojsk rosyjskich do Barda O. Schweter znajdował się w zakładzie sióstr Marianek
dla ochrony sióstr i uciekinierów. Po wojnie pozostał w Bardzie
i służył swoją opieką duszpasterską pozostałym w Bardzie Niemcom.
W latach powojennych był on ostoją nadziei dla rodzin niemieckich i śląskich,
które tam pozostały.
O. Józef Schweter zmarł 18 lutego 1954 roku w szpitalu sióstr Elżbietanek w Bardzie.
Został pochowany w Bardzie Śląskim, w kwaterze zakonnej.
Oprócz głoszenia misji i rekolekcji, wygłaszania kazań, przemów i konferencji
był aktywnym pisarzem.
Dorobek pisarski Schwetera można podzielić na trzy grupy:
biograficzne opracowania, monografie miejscowości i historie wspólnot zakonnych.
Nazywano go "Historykiem Śląskiego Caritasu"
Jako pisarz wydał drukiem 25 książek; pozostawił 48 dzieł nie wydrukowanych,
w manuskryptach, czekających na wydanie;
referaty, rozprawy, recenzje opublikowane w czasopismach w liczbie 24;
oraz 4 nie opublikowane manuskrypty.
Część z nich znajduje się w Munster w zbiorze bardzkim (Wartha),
niektóre są w Bardzie, inne niestety zaginęły.
Nadto prowadził dość obszerną korespondencję.
Niektóre żeńskie zgromadzenia zakonne o Schweterowi
mogą zawdzięczać znajomość swoich korzeni,
był dla wielu zgromadzeń niestrudzonym apostołem i ojcem duchownym.
Egzemplarz przetrwał wojnę i jest w stanie jak na fotografiach
(zabrudzenia, uszkodzenia i podklejenia obwoluty;
wewnątrz niewielkie zaplamienia, typowe dla wielu starych książek)
Nie wysyłam za pobraniem !
|
