„Pochwała macochy" Mario Vargas Llosy to kolejna książka, do której wydawcy zachęcają (zniechęcają?) określając ją jako wyuzdaną i perwersyjną. Widać Lllosa już taki styl ma. O ile w przypadku poprzednich wydań książki tytuł mógł sugerować treści erotyczne, o tyle w przypadku najnowszego wydania można zniechęć się już samą okładką. Zgodzę się z opiniami na temat książki, że może ona wywoływać mdłości, że jest amoralna, tylko dlatego, że każdy ma osobiste odczucia i byłoby nietaktem z mojej strony odrzucanie czyjejś opinii.

Jednak, choć może w przypadku „Pochwały..." faktycznie dla niektórych przesadził, to tylko realizm życia może czynić jego książki trudnymi do przetrawienia. „Pochwała macochy" to przecież tylko historia malarza erotyków don Rigoberta i jego „nowej" żony doni Lukrecji, albo też opowieść o zjednaniu sobie miłości pasierba. Miłości, która przekracza granice przyzwoitości, miłości w sposób dosłowny.

To miał być główny wątek książki, który niestety Llosa potraktował trochę „po macoszemu", przez co zawiodłam się na książce. Bo choć nie drażniły mnie opisy ablucji wieczornych, tak jakby ktoś nie wiedział, jak czyści się np. ucho (to najdelikatniejsze chyba wydanie wieczornej toalety Rigoberta) to jednak odejście od tematu, które nie wiem czemu miało służyć, rozdrażniło mnie. Ratunkiem dla ukończenia czytania książki były jak zawsze mistrzowskie opisy u Llosy, lekkość jego pióra (choć czasami mógłby rozpisywać się w innych sytuacjach) i bogactwo języka. I choć skupiłabym się na jego miejscu raczej na głównym wątku to wtrącane rozdziały, w których bohaterowie wcielają się postacie, czy to mitologiczne czy fantastyczne, nadały książce oryginalną i bardzo fajną formę. Książka dla wielbicieli Llosy nie wyda się „rozpustną kobieta o ponętnych kształtach", ale tym, którzy chcieliby sięgnąć po książkę, aby poznać twórczość autora odradzam rozwiązywanie problemu, kto jest „większym krętaczem" w rodzinie don Rigoberta.