10 BIAŁYCH FILIŻANEK BAUHAUS SCHOENWALD Z PODSTAW

20-03-2012, 22:21
Aukcja w czasie sprawdzania nie była zakończona.

Aktualna cena: 30 zł

Użytkownik mieszkiel

numer aukcji: 2201188756

Miejscowość Zielona Góra

Koniec: 25-03-2012 23:19:14

10 BIAŁYCH FILIŻANEK SCHOENWALD BAUHAUS Z PODSTAWKAMI SELTMANN Z LAT 70- TYCH Piękna biała porcelana z doskonałej fabryki Schoenwald w Górnej Frankonii. • Johann Nikol Müller (1879 - 1898) - Porzellanfabrik Schönwald AG (1898 - 1927) - Porzellanfabrik Schönwald Zweigniederlassung der Porzellanfabrik Kahla (1[zasłonięte]927-19) / zwiegniederlassung- oddział- przedwojenny oddział znakomitej fabryki kahla- która po wojnie znalazła się w DDR – i została upaństwowiona… Filiżanki w stylu słynnej szkoły sztuki uzytkowej Bauhaus. Do tego bardzo ładne podstawki z Seltmann Weiden z różową bordiurą – Cały zestaw idealny na poranna kawę dla całej rodziny – nowoczesny kształt- idelanie pasuje do naszych modnych minimalistycznych kuchni. Podstawki i filiżanki- nie boją się zmywarek – ładna porcelana do codziennego użytku . Polecam! Wymiary Filiżanka wysokość 4,5 cm średnica 7,5 cm od brzegu do uszka 9,3 cm Podstawki 9 szt + 1 LB - średnica 14,3 cm Historie Schönwald: für viele, vor allem Nichtporzelliner, ein zwar romantischer, wohlklingender, aber unbekannter Name. Für die Fachleute und viele Tausende von Kunden in der Ganzen Welt ein wohlbekannter Name: Schönwald/ Oberfranken, Sitz der Porzellanfabrik Schönwald, Spezialfabrik für Hotelporzellan. Maß für gutes Porzellan. Seit 1879. Die Anfänge der Porzellanfabrik Als Johann Nicol Müller im Jahre 1879 in Schönwald seine Porzellanfabrik gründete, bedeutete dies einen Aufschwung für den ganzen Ort. Aber warum gerade Schönwald? Weil Schönwald alles bot, was man zur Porzellanherstellung benötigte: Energie (Holz) in den Wäldern, Rohstoffe (Kaolin, Feldspat, Quarz) im Boden. Und genügend Arbeitskräfte wohnten im Ort. Der Erfolg des Qualitäts-Müllers Der hohe Qualitätsanspruch des Firmengründers führte zu seinem Beinamen: Qualitäts-Müller. Das Werk entwickelte sich prächtig; bald werden die nächsten Werkshallen gebaut, neue Brennöfen angeschafft und weitere Mitarbeiter angestellt. So ist im Jahre 1898 die Belegschaft bereits auf 340 angewachsen. Im gleichen Jahr wird der Betrieb in die Aktiengesellschaft "Porzellanfabrik Schönwald" umgewandelt. Schönwald – Spezialist für Hotelporzellan Schon gegen Ende des 19. Jahrhunderts entdeckte Schönwald das Gastronomieporzellan als lohnendes Geschäftsfeld. Wurde bis dahin Hotelporzellan sehr dickwandig gefertigt, was es recht unförmig aussehen ließ, ging Schönwald andere Wege: Nur bestimmte „Problemzonen“ des Geschirrs (z.B. Henkel) wurden verstärkt. So waren nicht nur die neu entwickelten Formen revolutionär, sondern auch die Philosophie. Schönwald kreierte erstmals zusammen mit Dr. Hermann Gretsch Hotelporzellan, das sich in seiner überzeugenden Eleganz jederzeit mit feinem Haushaltsporzellan messen konnte. Der Gebrauchsgegenstand Hotelporzellan wurde veredelt und zum Mittelpunkt gepflegter Tischkultur in Gasthöfen, Restaurants und Hotels erhoben. Dieser Philosophie ist SCHÖNWALD bis heute treu. Hotelporzellan muss funktionell sein und den speziellen Qualitätsanforderungen der Gastronomie und Gemeinschafts- verpflegung in jeder Hinsicht genügen. Der perfekte Auftritt auf den Tischen der unterschiedlichen Restauranttypen ist jedoch mindestens ebenso wichtig. So hat sich die Porzellanfabrik Schönwald mit seinen heute 650 Mitarbeitern zu einem der renommiertesten Hersteller der Welt entwickelt, der auf vielen internationalen Märkten präsent und als kreativer Partner der Gastronomie, Hotellerie und Gemeinschaftsverpflegung anerkannt ist. Das Schönwald-Gütesiegel „Echtes Markenporzellan“ gilt auf allen Kontinenten als Garant für Professionalität, beste Material-, Verarbeitungs- und Designqualität. Bauhaus – uczelnia artystyczna powstała w Weimarze z połączenia Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Rzemiosł Artystycznych w 1919 r., później działająca w Dessau (dziś Dessau-Roßlau) i Berlinie. Działała do 1934 r. Została utworzona przez Waltera Gropiusa[1]. Określenie Bauhaus używane jest również potocznie lub nieściśle jako nazwa stworzonego przez nią kierunku architektonicznego, jednego z odłamów niemieckiego modernizmu. • Historia Do prekursorów Bauhausu należeli: berliński architekt Peter Behrens i Henry van de Velde, założyciel Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Jednym ze współpracowników Behrensa był Walter Gropius, który dość szybko dał się poznać jako nowoczesny twórca. Zaczął propagować ideę standaryzacji ze względu na możliwości technologiczne przemysłu budowlanego. Dążył do połączenia techniki ze sztuką. Rodziła się koncepcja wzornictwa przemysłowego i nowego podejścia do projektowania form produkowanych taśmowo. W płaszczyźnie filozoficznej istotną rolę odgrywały zapatrywania i idee polityczne twórców Bauhausu, głównie socjalistyczne. Weimar Walter Gropius zasłynął m.in. wzorcową fabryką na wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii w 1914 r. Po wojnie reaktywował (16 marca 1919 r.) i zjednoczył w Weimarze szkołę budownictwa – Bauhaus. Twierdził, że wszyscy rzemieślnicy są artystami, jak też wszyscy artyści powinni być dobrymi rzemieślnikami. Nazwa Bauhaus nawiązywała do średniowiecznej Bauhütte, strzechy budowlanej, łączącej sobie wszystkie dziedziny rzemiosła budowlanego, a zatem oznaczała wykształcenie wszystkich artystów za pomocą jednakowego kursu wprowadzającego o formach, materiałach, kolorach. Chodziło o to by odwrócić złe nawyki ucząc rysunku i komponowania przestrzennego. Kurs wstępny trwał pół roku, następnie uczniowie przechodzili na trzyletnie warsztaty: metalu, malarstwa ściennego, drewna, kompozycji przestrzennej, rzeźby. Kończąc ten kurs otrzymywało się wykształcenie w szerokim zakresie. Uczelnia realizowała egalitarne i wspólnotowe idee Gropiusa, zatrudniała tylko dziesięciu wykładowców (zwanych mistrzami, a nie profesorami), a wiele zajęć prowadzili asystenci – studenci starszych lat. Dessau W 1925 roku, w związku z niechęcią konserwatywnych władz Weimaru, przeniesiono Bauhaus do Dessau (dziś Dessau-Roßlau), gdzie Walter Gropius wzniósł zespół nowoczesnych budynków uczelni oraz osiedle dla mistrzów. Po przeniesieniu Bauhausu, jeszcze do 1927 roku funkcjonował on pod kierownictwem Gropiusa. O ile w Weimarze nauka koncentrowała się na rzemieślniczej pracy warsztatowej, w Dessau przykładano większą wagę do nauczania teorii. Wzrosła też znacząco ilość studentów, a nowy dyrektor, Hannes Meyer, dopuścił działalność polityczną studentów, co doprowadziło do powszechnego kojarzenia Bauhausu z komunizmem. Jego następca, Mies van der Rohe, dążył do przekształcenia opartej na duchu współpracy i interdyscyplinarnej uczelni w klasyczną autorską szkołę architektury. Berlin W 1932 roku finansowanie Bauhausu przez nowe, nazistowskie władze Dessau zostało zawieszone, a uczelnia przeniesiona do Berlina jako prywatna szkoła Miesa van der Rohe. Uczelnia działała do 1933 r., a w 1934 r. została ostatecznie zamknięta przez hitlerowców. W USA od 1937 r. László Moholy-Nagy próbował odrodzić uczelnię pod nazwą New Bauhaus w Chicago. Także w Niemczech w 1946 r. w Berlinie Zachodnim podjęto próbę reaktywacji, ale nie uzyskano już tej samej jakości nauczania co w dawnej uczelni. Pewną kontynuacją była też Wyższa Szkoła Projektowania w Ulm, założona przez Agnes Scholl i Maksa Billa, działająca w latach 1953–1968. Archiwum Bauhausu posiadające duży zbiór prac jego uczniów i mistrzów znajduje się w zrealizowanym pośmiertnie (1976) budynku Gropiusa w Berlinie. Idee Bauhausu Bauhaus dokonał radykalnego przewartościowania poglądów na różne rodzaje sztuki. Oprócz funkcjonalizmu, który stał się trwałym wkładem w dziedzinę wszelkiego projektowania przestrzeni i przedmiotów, architekci i inni artyści Bauhausu wnieśli różne osobiste koncepcje, często odbiegające od powszechnego poziomu akceptacji. Bauhaus był miejscem dyskusji i ścierania się opinii, miejscem fermentu umysłowego, który (szczególnie po dojściu Hitlera do władzy) rozlał się na inne kraje, w tym USA. Programem Bauhausu było stworzenie nowoczesnej architektury, funkcjonalnej, integralnie związanej z innymi dziedzinami sztuki, dążenie do jedności estetycznych i technicznych dzieła. Bauhaus wpłynął na kształtowanie się architektury modernistycznej, umocnienie tendencji abstrakcyjnej w sztuce i zreformowanie metod nauczania w szkolnictwie artystycznym. Podstawowe zasady wprowadzone przez Bauhaus • Funkcjonalność oparta nie tylko na przesłankach mechanicznych (jak np. wymiary ciała człowieka), ale także psychologicznych. Potrzeby emocjonalne są uznane za równie ważne jak pragmatyczne. • Znaczenie czynników społecznych (szeroko rozumiane dobro i rozwój osobisty człowieka), które uważane są za ważniejsze niż wymogi czysto estetyczne, ekologiczne i techniczne. • Odkrycie, że zorganizowana przestrzeń wpływa na sposób działania i myślenia ludzi, stąd waga społecznej roli architekta (architekt jako "projektant życia społecznego", a nie tylko budowli). Architektura reguluje też relacje między krajobrazem, przyrodą, techniką a człowiekiem. W projektowaniu należy uwzględnić biologię, socjologię, psychologię, ergonomię. • Wartość nowoczesnej architektury zależy tylko od ludzi. Społeczeństwo otrzymuje taką architekturę do jakiej dojrzało. Należy ludzi wychowywać do odpowiedniego odbioru. Idea wychowania przez sztukę. • Wprowadzanie do formy architektonicznej warunków regionalnych, klimatów, krajobrazów i zwyczajów mieszkańców. • Używanie powtarzalnych form, czyli standardowych elementów (prefabrykatów). Elementy powinny być tak wytwarzane, by umożliwiały powstanie różnych kombinacji. Starania o modularyzację (Ernst Neufert). Powstaje pojęcie "technologicznego" lub "nietechnologicznego" użycia materiałów. • Potrzeba zespołowości przy pracy projektowej; udział w zespołach na zasadzie dobrowolności; zespoły interdyscyplinarne. • Projektowanie jest zarówno nauką jak i sztuką. Jako nauka korzysta z metodologii socjologii i innych nauk o człowieku, określa cele funkcjonalne, stosuje metody matematyczne – jako dziedzina artystyczna wprowadza pomysł formalny i właśnie sztukę, czyli elementy bardzo trudne do zdefiniowania (na tworzenie sztuki nie ma recept). Motyw Bauhaus widnieje na kolekcjonerskiej monecie 10 euro z 2006 roku[2]. Nauczyciele Bauhausu Dyrektorzy Bauhausu[edytuj] • Walter Gropius w latach 1919–1927 • Hannes Meyer w latach 1927–1930 • Ludwig Mies van der Rohe w latach 1930–1932 Mistrzowie Bauhausu[edytuj] • Johannes Itten (1888–1967), nauczyciel podstaw rysunku i projektowania, kierownik kursu wstępnego • László Moholy-Nagy • Wassily Kandinsky • Paul Klee • Lionel Feininger • Georg Muche • Josef Albers (1888–1976), nauczał w Bauhausie o kolorach • Marcel Breuer • Theo van Doesburg