Teoria języka nie może być prosta. Budowanie jej w kategoriach struktur lub kompetencji umysłu pojedynczego człowieka musi doprowadzić do bezradności wobec ważnych pytań. Autorka postuluje, że aby zrozumieć, skąd się biorą struktury językowe i w jaki sposób uczenie się ich oraz bieżące używanie kształtuje poznanie człowieka w kulturowo specyficzny sposób, należy jednocześnie badać zjawiska obejmujące różne układy (jednostki, diady, grupy, populacje) oraz różne skale czasu (od ułamków sekund prostych reakcji, po sekundy i minuty interakcji, miesiące i lata rozwoju językowego po setki i tysiące lat zmian diachronicznych języka). W pracy przedstawiono propozycję ram pojęciowych i metod prowadzenia badań, które mają za zadanie sprostać tej złożoności. dr Joanna Rączaszek-Leonardi, absolwentka Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego i Center for Complex Systems and Brain Sciences Uniwersytetu Florida Atlantic w USA, stypendystka programu Marie Curie na Uniwersytecie Bolońskim. Obecnie wykłada i prowadzi badania na Wydziale Psychologii UW oraz w Instytucie Psychologii Polskiej Akademii Nauk. Zajmuje się teorią języka jako naturalnego i kulturowo specyficznego systemu koordynacji społecznej oraz teoriami ucieleśnionego i rozproszonego poznania. Wraz z innymi naukowcami tworzy nurt w psycholingwistyce zorientowany na badanie, w jaki sposób dynamiczne procesy współdziałania są kształtowane przez język a zarazem wpływają na powstawanie struktur językowych.