 |
|
ŻYDZI
W LUSTRZE DRAMATU ,
TEATRU I KRYTYKI TEATRALNEJ
pod redakcją
ELEONORY UDALSKIEJ
przy współpracy
ANNY TYTKOWSKIEJ
wyd. Katowice 2004, stron 342 , indeks, summ., Zsfg.,
oprawa miękka foliowana , format ok. 17 cm x 24 cm
Nakład tylko : 300 + 50 egz. !!!
Z notatki wydawniczej :
Z rozważań nad procesem powstawania stereotypu Żyda, jego żywotnością i mocą oddziaływania
zrodziła się idea konferencji, zorganizowanej przez Zakład Wiedzy o Teatrze Uniwersytetu Śląskiego
w Katowicach (20-22 maja 2002 roku). Jej pokłosiem jest prezentowana książka.
Została ona podzielona na pięć części, zatytułowanych: Z perspektywy historii; Z lektury dramatów;
Z dziejów teatru; Punkty widzenia krytyki teatralnej; Suplement. Znalazły się tu teksty dotyczące postrzegania
postaci Żyda w polskim dramacie, zaprezentowano inscenizacje utworów o tematyce żydowskiej
granych zarówno na scenach żydowskich, jak i polskich, wreszcie przedstawiono punkty widzenia, postawy,
sądy krytyków oraz prasy. Nieprzypadkowo znalazły się też w tomie rozprawy historyków, wszak dramat, teatr, krytyka
żywią się dziejami narodowymi. W świetle zdarzeń historii dokonania literacko-teatralne nabierają nowych znaczeń i własnego blasku.
Materiał zgromadzony w niniejszym tomie wpisuje się nie tylko w dotychczasowe badania polskiej i żydowskiej kultury teatralnej,
ale także w nurt badań świadomości społecznej. Toruje także - jeśli tak wolno rzec - ścieżki badaniom kulturologicznym,
wychodzącym poza teatr w świat religii, mitów i symboli. Tom odsłania wiele nowych aspektów twórczości dramatycznej
i teatralnej, objaśnia nieznane bądź słabo poznane tematy polsko-żydowskie.
PRZEDMOWA :
Plon indywidualnych i zbiorowych badań teatralnej kultury żydowskiej, wyrosłej i rozwijającej się na ziemiach Rzeczypospolitej,
jest ogromny, świadczą o tym m.in. monumentalne tomy. Badania obejmują różne przejawy życia teatralnego.
Poczynając od monograficznego „Pamiętnika Teatralnego" Teatr żydowski w Polsce (1992, z. 1-4) i od Międzynarodowej Konferencji Naukowej
w Warszawie, która odbyła się 18-21 października 1993 roku, historia teatru żydowskiego wzbogaciła się o kolejne opracowania
interpretacyjne i dokumentacyjne. Przodują w badaniach ośrodki uniwersyteckie: łódzki, lubelski, krakowski.
Wspiera je systematycznie redakcja „Pamiętnika Teatralnego". W 1995 roku ukazał się obszerny tom tego periodyku (z. 1-2),
zbierający pokłosie międzynarodowej konferencji. Dzięki wysiłkom wielu uczonych wydano kolejno takie książki, jak:
Teatr żydowski w Krakowie (1995) pod redakcją Jana Michalika i Eugenii Prokop-Janiec, Teatr żydowski w Polsce (1998)
pod redakcją Anny Kuligowskiej-Korzeniewskiej i Małgorzaty Leyko, Łódzkie ateny żydowskie (2000) pod redakcją Małgorzaty Leyko.
Przywołano jedynie, tytułem przypomnienia, monumentalne tomy z wciąż powiększającego się kręgu literatury naukowej
o teatrze żydowskim, o ludziach go tworzących, instytucjach i towarzystwach. Mimo tylu wysiłków daleko jeszcze do syntezy dziejów
teatru żydowskiego w Polsce. Wiele pozostaje do poznania, udokumentowania i objaśnienia. Prace trwają.
Poszerza się grono zainteresowanych kulturą żydowską.
Dotychczasowym badaniom historycznoteatralnym przyświecała idea ocalania od niepamięci trudu i osiągnięć żydowskich artystów i instytucji.
Badania te ugruntowały przekonanie, że kultura żydowska stanowi integralną część spuścizny pokoleń żyjących na tej samej ziemi.
Ziemia polska wydała niezwykłe owoce. Na ich temat pisał Adolf Rudnicki w książce o Idzie Kamińskiej, pt. Teatr zawsze grany:
Tylko Żydom polskim udało się stworzyć własny, specyficzny, zamknięty, jedyny w swoim rodzaju, jedyny pod każdym względem
świat duchowy, filozoficzny, obyczajowy. Prawdziwe żydostwo żyło w Polsce. Polska była jego Ziemią Obiecaną.
Nadmieńmy jedynie, że ten świat pozostawał dla Polaków odgrodzony przez wieki murem nieznajomości i obcości.
Przez wieki inny, obcy, różny od naszego był przedmiotem kształtowania powierzchownych sądów i opinii.
Więcej: przedmiotem odrzucenia, oddalenia oraz powstawania stereotypów. Mur ten kruszyli niejednokrotnie twórcy i krytycy teatralni
nawiązujący współpracę i wymieniający doświadczenia. Dobrze znane zjawisko w dziejach teatru dwudziestolecia międzywojennego.
Najbardziej twórcze i pionierskie poczynania zarówno strony żydowskiej, jak i polskiej nie zlikwidowały jednak podziałów i separacji.
Kwitł stereotyp Żyda w obiegu ludowym, wrośnięty w świadomość potoczną, powtarzany w opowieściach, kreowany w dramacie i na scenie.
Z rozważań nad procesem powstawania stereotypu, jego żywotnością i mocą oddziaływania zrodziła się idea naszej konferencji
pt. Żydzi w lustrze: dramatu, teatru i krytyki teatralnej, zorganizowanej przez Zakład Wiedzy o Teatrze Uniwersytetu Śląskiego
w Katowicach w dniach 20-22 maja 2002 roku.
Uznaliśmy, że równolegle do badań nad faktografią teatru żydowskiego niezbędne są badania nad postrzeganiem Żydów i ich kultury
przez polskich twórców dramatycznych i teatralnych. Nieprzypadkowo użyliśmy metafory Żydzi w lustrze: dramatu, teatru i krytyki teatralnej.
Symbolika lustra jest złożona. Zmienność funkcji lustra w aspekcie czasowym i egzystencjalnym wyjaśnia jego podstawowy sens oraz
jego zdolność postrzegania różnorodnych przedmiotów. Lustro nie odbija twarzy. Jest płaszczyzną odtwarzającą obrazy w określony sposób,
zawierającą je i pochłaniającą. W lustrze chcemy widzieć - nie wchodząc w całą skomplikowaną egzemplifikację różnych jego znaczeń
- przede wszystkim symbol świadomości (lub wyobraźni) jako zdolności formalnego odwzorowywania przejawów świata widzialnego, realnego.
Bliska jest nam myśl Maxa Schelera, a także innych filozofów, że lustro to środek autokontemplacji i autoanalizy.
Diogenes z Laertios w Żywotach, doktrynach i sentencjach sławnych filozofów podaje, że Sokrates radził młodym często przeglądać się w lustrze,
aby, jeśli są piękni, stali się godni tej urody, a jeśli jest inaczej, by starali się swymi osiągnięciami wyrównać te braki.
Mędrzec skłaniał ich w ten sposób do poznania samych siebie.
Utwierdzeni mądrością myślicieli uznaliśmy potrzebę stworzenia nowej perspektywy w badaniu problematyki Żydów
w dramacie, teatrze i krytyce teatralnej. Badając ich postacie dramatyczne i teatralne, chcemy je nie tylko opisywać, lecz pytać za ich pomocą
o trwałe dziedzictwo w świadomości pokoleń, świadomości żywej w polskiej tradycji. Znamy na razie dość powierzchowną typologię stereotypów
postaci Żyda w dramacie XIX i XX wieku. Dramat tych stuleci wydał wiele postaci żydowskich, najczęściej, mimo różnej wymowy,
ukazywanych z punktu widzenia obcego. Te stereotypy nie zrodziły się w XIX wieku. Mają one głębokie korzenie w dalekiej przeszłości
nie tylko teatralnej, lecz i religijnej oraz obyczajowej. Kategoria „obcego" stała się kluczem do wyjaśnienia źródeł stereotypów
wrośniętych w świadomość wielu pokoleń, pozwoliła zmienić kierunek interpretacji narosłych przez wieki znaczeń nadanych symbolom
kultury żydowskiej, choćby takich jak Judasz czy Żyd Wieczny Tułacz.
W naszych rozważaniach przyjęliśmy za obowiązującą postawę rozpoznaniai, a nie wartościowania. Poznanie tego, co tworzyła polska literatura
dramatyczna, a upowszechniały teatr i krytyka, będzie wkładem do rozumienia złożoności tej kultury, jej blasków i cieni.
W jej duchowym kształcie niemałą cząstkę stanowi twórczość żydowska. Tak ostre stwierdzenie może być sformułowane jedynie wówczas,
gdy kultura pojmowana jest nowocześnie, bez skrzywień nacjonalistycznych. Takie poznawanie choćby we fragmentarycznych analizach
pogłębia nasz stosunek do przeszłości, jej złożonych nurtów i przejawów. Pozwala na dostrzeżenie nie tylko jej jasnych stron, ale i cieni.
Gdy cienie wychodzą na światło dzienne, tracą część swej siły. Objaśnione — prowadzą do zrozumienia zachowania ludzi.
Właśnie badania teatrologiczne z pełnym zrozumieniem mechanizmu teatru oraz materii literackiej i krytyczno-teatralnej są bardzo
żyznym polem wydobywania na powierzchnię demonów ukrytych w podświadomości zbiorowej.
Nasza konferencja zgromadziła specjalistów z różnych dziedzin: historyków, historyków teatru polskiego i historyków teatru żydowskiego,
literaturoznawców i estetyków. Pragnęliśmy w ten sposób objaśnić złożoną i niekiedy niezwykle drażliwą problematykę
z różnych perspektyw i różnych opcji metodologicznych. Udało się wykrystalizować wyraźnie trzy nurty rozważań:
pierwszy obejmuje postrzeganie postaci Żyda w polskim dramacie, drugi to prezentacja przykładów obecności i inscenizacji utworów
o tematyce żydowskiej zarówno na scenach żydowskich, jak i polskich, trzeci rekonstruuje punkty widzenia, postawy i sądy krytyków i prasy.
Materiał zgromadzony w tomie pt. Żydzi w lustrze dramatu, teatru i krytyki teatralnej wpisuje się nie tylko w dotychczasowe badania polskiej i żydowskiej kultury
teatralnej, ale także w nurt badań świadomości społecznej. Toruje również ścieżki badaniom kulturologicznym, wychodzącym poza teatr
w świat religii, mitów i symboli. Teatr staje się tu także medium społecznego zakorzenienia stereotypów, medium je ożywiającym
i nierzadko współtworzącym. Rozważania dotyczące postaw i poglądów krytyków wydatnie rozszerzają dotychczasową wiedzę o tych,
którzy swą działalnością kształtowali opinię społeczną. Niezwykle cenne są również badania roli prasy, cenzury oraz polityki kulturalnej
wyrażającej się bezpośrednimi decyzjami nakazów i zakazów. W tomie nieprzypadkowo zamieszczono rozprawy historyków.
Dramat, teatr, krytyka żywią się przecież dziejami narodowymi. W świetle zdarzeń historii dokonania literacko-teatralne
nabierają nowych znaczeń i własnego blasku.
Tom, który oddajemy do rąk Czytelników, zapewne nie wyczerpuje złożonej problematyki. Nie jest monografią. Odsłania wiele nowych
aspektów twórczości dramatycznej i teatralnej, objaśnia nieznane bądź słabo poznane tematy polsko-żydowskie,
stanowiące trwały wątek polskiej kultury dramatyczno-teatralnej.
Eleonora Udalska
SPIS TREŚCI :
Przedmowa
Z PERSPEKTYWY HISTORII
Wacław Długoborski — Żydzi i Polacy w przededniu zagłady: współżycie, konflikty, konfrontacje
Zygmunt Woźniczka — W nowej rzeczywistości. (Żydzi w Polsce w latach 1[zasłonięte]945-19)
Z LEKTURY DRAMATÓW
Andrzej Fabianowski — Żydzi w dramaturgii Juliusza Słowackiego
Bogdan Burdziej — Żyd (1869) Edwarda Lubowskiego w warszawskiej cenzurze teatralnej (1874)
Roman Taborski — Stereotypy Żydów w dramacie polskim drugiej połowy XIX wieku
Anna Ochwat-Wereszczyńska — Żydzi w utworach scenicznych Klemensa Junoszy-Szaniawskiego
Anna Tytkowska — Lilith. O obecności hebrajskiej bogini nocy i burzy w polskim dramacie
Małgorzata Domagalska — „Czy Żyd może być prosty?" W poszukiwaniu tożsamości w komediach Antoniego Słonimskiego
Elżbieta Frister — Kupiec warszawski — debiut dramaturgiczny Romana Brandstaettera
Beata Popczyk-Szczęsna — „Lepiej być kobietą niż Żydem". Dylematy bohaterów dramatu Wielebni Sławomira Mrożka
Z DZIEJÓW TEATRU
Andrzej Linert — Życie teatralne Żydów Bielska i Białej w latach międzywojennych
Dorota Fox — Teatralny rodowód Lopka. Na marginesie szmoncesu
Anna Kuligowska-Korzeniewska — Między zagładą a pogromem. Wielkanoc Stefana Otwinowskiego w reżyserii Leona Schillera
Dominika Łarionow — Dwaj Chasydzi z Deską Ostatniego Ratunku. Motywy żydowskie w twórczości Tadeusza Kantora
Jan Kulczyński — Żydzi w sztuce Biwak pod gołym niebem Mariana Pankowskiego
PUNKTY WIDZENIA KRYTYKI TEATRALNEJ ....
Eugenia Prokop-Janiec — Nacjonalistyczna krytyka teatralna wobec Żydów. Casus Zygmunta Wasilewskiego
Mirosława M. Bułat — Trójjęzyczny teatr żydowski w Polsce „w lustrze" publicystyki Michała Weicherta na łamach „Literarisze Bleter". (Wprowadzenie)
Mirosława Kozłowska — „Słonimski jest reakcjonista". W tyglu „tutejszości" - dyskusja o stosunkach polsko-żydowskich w Wilnie
po premierach dramatów Antoniego Słonimskiego
Małgorzata Leyko — Rola polskojęzycznej prasy żydowskiej w reaktywacji scen żydowskich w Polsce po roku 1945
SUPLEMENT
Daniel Kalinowski — Kafka o teatrze żydowskim
Indeks osobowy
Książka oczywiście nieużywana prosto z magazynu
(drobne ślady magazynowe na okładce)
KAŻDY OFEROWANY EGZEMPLARZ JEST SPRAWDZANY
W CELU WYKLUCZENIA EWENTUALNYCH
DEFEKTÓW DRUKARSKICH !
ZAPRASZAM DO PRZEJRZENIA OFERTY KSIĘGARNI E-KODEKS
NA AUKCJACH ALLEGRO !!!
W przypadku dodatkowych pytań proszę przesłać wiadomość.
|
|
|
|
|
