Żurawka jest byliną. Rośliny te mają pęd główny i pędy boczne bardzo skrócone,dlatego liście przyziemne, wyrastające po kilka na poszczególnych skróconych pędach , tworzą zwarta kępę. Rosną dość wolno.

Liście są owalnosercowate, klapowane, osadzone na dość długich ogonkach. Ogonki i brzegi liści są owłosione. Z wierzchołków pędów skróconych wyrastają na długich, osiągających około 40 cm wysokości, bezlistnych łodygach wiechowate kwiatostany złożone z małych, ognistoczerwonych, karminowych, koralowych lub białych kwiatów. Kwiaty są osadzone na cienkich, sprężystych szypułkach i drżą pod wpływem nawet lekkiego wiatru – stąd potoczna nazwa rośliny.

Żurawki kwitną w VI i VII. W ogrodach sadzi się je na rabatach, znakomicie nadają się na obwódki, do ogródków skalnych, a także do tworzenia kobierców razem z innymi roślinami. Często sadzi się je w ogrodach skalnych. Najlepiej zastosować rozstawę 30 x 30 cm.

Najlepiej rosną w glebie żyznej, lekko wilgotnej, uprawionej co najmniej do głębokości 25–30 cm i na stanowisku półcienistym. Wymagają okrycia na zimę. Pozostawione wiele lat w tym samym miejscu zaczynają zasychać od środka, dlatego co kilka lat warto je przesadzić przy okazji dzieląc roślinę na kilka egzemplarzy.

Żurawki rozmnaża się przez podział dobrze rozrośniętych roślin lub odrywanie od starszych egzemplarzy pędów bocznych. Pędy te traktuje się jako sadzonki i umieszcza najlepiej w inspekcie.