Świetlicki i Ostrowski do nikogo ani do niczego się na tej płycie nie wdzięczą. Są jedynie bezlitośnie szczerzy i za to im chwała. Jak zwykle niezwykle oszczędny Świetlicki i dosadny muzycznie Ostrowski. Obaj na tyle dojrzali jako twórcy, by swobodnie operować oswojonymi archetypami. I robią to. Z ironią i rezerwą, czasem wręcz z autoironią i autorezerwą.

W warstwie słownej i muzycznej płyta jest spójna i świeża, mimo iż z pozoru bardzo eklektyczna. Jest na "Czołgaj się" i minimal techno i niemieckie elektro w starym kraftwerkowym stylu; jest trochę brzmień klubowych i dotknięcie zimnej fali. Nie jest to płyta lekka, łatwa i przyjemna, choć może kusić takim makijażem. Ostrowski łamie bity i brzmienia, a Świetlicki pogrążony w zimnym, migotliwym świetle jarzeniówki wdziera się w te rejony swego intelektualnego ja, gdzie nie ma litości dla świata. Obaj zdają się przy tym doskonale wiedzieć "w co grają" i dla kogo to robią. Ta płyta to nie przypadek. To wspaniały zbieg okoliczności dla tych, którym jeszcze chce się chcieć.