Korona szerokostożkowata; pędy nagie, jasnobrązowe, głęboko bruzdowane; pączki stożkowate pokryte żywicą; łuski tępo zakończone. Kora cienka, nawet na starych drzewach, spękana łuskowato. Igły cienkie i długie (1,5—2,5 cm), bardzo ostro zakończone, kłujące, spłaszczone, górna strona zielona i błyszcząca, dolna z dwoma wąskimi białymi paskami. Igły odstają od pędów i częściowo są skierowane ku przodowi.
Jako jeden z nielicznych gatunków iglastych ma zdolność tworzenia pędów przybyszowych na pniu i u nasady grubszych gałęzi.
Szyszki cylindryczne, zwykle jasnobrązowe, długości 6—10 cm (często mniejsze), z cienkimi słomiastymi łuskami, które są pofalowane i postrzępione na wierzchołkach. Łuski wspierające stosunkowo długie i dobrze widoczne, szczególnie u nasady szyszki.
Występuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej — od Alaski na północy do Kalifornii na południu; od poziomu morza do 900 m n.p.m. W przeciwieństwie do większości amerykańskich gatunków świerka, które są drzewami górskimi, świerk sitkajski jest gatunkiem nizinnym, nadmorskim, rośnie szybko na glebach silnie nawilgotnionych, okresami zalewanych.
Nazwa jego pochodzi od wyspy Sitka, na której został po raz pierwszy poznany. W ojczyźnie swej tworzy drzewostany mieszane z innymi gatunkami. Gatunek ważny gospodarczo, ze względu na szybki wzrost i dużą produkcję drewna.
