Dzwony z głębi

Podtytuł tego filmu brzmi: Wiara i przesądy w Rosji. Reżyser na wstępie zapowiada co będzie tematem dokumentu i pod żadnym względem nie rozczarowuje widza. Nie tylko wywiązuje się z obietnicy pokazania zjawiska, przybliża też jego skalę. Herzog spełnia się w na kilku polach. Po pierwsze jako etnograf, bo materiał zebrany w filmie to bogaty zbiór niezwykłych opowieści z różnych stron Rosji i zapis rozmaitych rytuałów mieszczących się w zakresie pojęcia "przesądy". W filmie występują obok siebie: szaman leczący ludzi z syberyjskiej wioski, dzisiejszy odpowiednik jurodiwego, przekazujący innym słowo boże, egzorcysta wykonujący obrzędy oczyszczające a nawet specjalista od kosmicznej energii.
Herzog sprawdza się również jako humanista. Słucha ludzi z uwagą, bez pośpiechu rejestrując historie na temat zła czającego się na ludzi po zmroku i cudownego jeziora, kryjącego w sobie wielkie miasto. Reżyser daje się uwieść urodzie rosyjskich legend i ich wielkiej żywotności. Ludowe wierzenia i siła jaką na ich bazie posiada zbiorowość to coś nieodgadnionego. Praktyki współczesnych szamanów wydają ich naturalną kontynuacją. Fascynacja Herzoga uwidacznia się w narracji filmu, dostosowanego do rosyjskiej specyfiki.

Echa mrocznego imperium

Wybitny dokument Wernera Herzoga przedstawiający życie afrykańskiego dyktatora Jeana Bedela Bocassy.

Fatamorgana

Herzog i jego załoga udali się do Kamerunu w kilka tygodni po zamachu, by nakręcić film. On i kilku innych członków załogi zostało pobitych, aresztowanych i wtrąconych do celi. Herzog zaracił się motylicą - pasożytem krwi.

Herakles

Pierwszy film Herzoga, który zrealizował w wieku 20 lat. W jego realizacji posługuje się archiwalnym materiałem z wypadku w Le Mans, gdzie w skutek zderzenia samochodu rajdowego z widownią giną tuziny ludzi. Sceny te przeplatają się ze zdjęciami ćwiczących i pozujących niemieckich kulturystów.

Rekolekcje na temat mroku

Apokaliptyczna wizja przedstawiająca płonące szyby naftowe w Kuwejcie po I wojnie w zatoce (agresji Iraku na Kuwejt w 1990r). Film stylizowany na science - fiction gdyż nie ma w nim ani jednego ujęcia, na którym można by rozpoznać naszą planetę.

Mój ukochany wróg

Film dokumentalny o Klausie Kinskim, nieżyjącym już odtwórcy głównych ról w pięciu, przez wielu uznawanych za najważniejsze, filmach Wernera Herzoga. Reżyser opowiada o wybuchach wściekłości aktora, o katastrofach w trakcie prac na planie. Herzog odbył specjalnie podróż do ameryki Południowej do miejsc, gdzie kiedyś kręcił filmy z Kinskim. Jednocześnie z równa wyrazistością ukazana jest sylwetka samego reżysera, tak, że w rezultacie jest to film nie tylko o niezwykłym aktorze i człowieku, lecz również męskiej przyjaźni, na którą niejednokrotnie padł cień próżności obu protagonistów oraz nieprzejednanej żądzy władzy, przejawianej w równym stopniu przez obu wrogów-przyjaciół.

Środki przeciw fanatykom

Wielka ekstaza snycerza Steinera

Studium psychologiczne legendarnego skoczka narciarskiego Waltera Stainera, którego zawodem wyuczonym było snycerstwo. Ten film to wyraz fascynacji legendarnego niemieckiego reżysera Wernera Herzoga skokami narciarskimi. Jak stwierdził w pewnym wywiadzie, oddałby 10 lat życia za skok na skoczni Mamuciej w Planicy.

Pod wulkanem

Herzog zabiera ekipę filmowców na wyspę, na której ponoć ma wybuchnąć wulkan. Wyspa została całkowicie opuszczona przez ludność. Został na niej tylko jeden stary człowiek, który odmówił wyjazdu. Herzog próbuje uchwycić niesamowitość i grozę porzuconego miasta z wyłączonymi światłami drogowymi na pustych skrzyżowaniach.

Kraina ciszy

Chociaż Fini Straubinger jest głucha i niewidoma przez większość z 56 lat jej życia, decyduje się pomóc innym w podobnej sytuacji. Dokument Wernera Herzoga ukazuje konfrontacje bohaterki z otaczającym ją światem: jej lot małym, sportowym samolotem, wizytę w ZOO i ogrodzie botanicznym oraz inne, mniej lub bardziej niecodzienne dla kobiety wydarzenia. Kamera podąża za bohaterką filmu, śledzi jej poczynania. Kolejne epizody z jej życia oddzielone są fragmentami sentencji napisanymi zarówno przez Fini, jak i Herzoga. Te niemal poetyckie teksty wyrażają intencje reżysera, jakimi kierował się robiąc film: nie próbuje wzbudzić w nas współczucia, nie tworzy też raportu medycznego. Bardziej, niż robienie filmu interwencyjnego, reżysera interesuje przedstawienie osobowości nietypowych bohaterów oraz próba znalezienia obrazów będących w stanie sportretować bycie niewidomym i nie słyszącym.

Koło czasu

W swoim dokumencie, który uzyskał błogosławieństwo Dalaj Lamy, przedstawia Herzog przebieg jednego z najważniejszych buddyjskich rytuałów - Kalaczakry (Koła Czasu). Film stanowi udaną próbę przybliżenia atmosfery obchodów święta i uchwycenia jego istoty. Jest jednym z niewielu tak dokładnych filmowych opisów ceremoniału religijnego. Kiedy Werner Herzog przystępował do realizacji filmu, miał jedynie - jak sam przyznaje - rudymentarną wiedzę o buddyzmie. W związku z tym początkowo sceptycznie

Odległa błękitna planeta

Utrzymana w konwencji S-F opowieść o wyprawie na umierającą planetę, o marzeniach człowieka o podboju kosmosu i o pięknie Ziemi, która nadal pozostaje dla swych mieszkańców niezbadaną tajemnicą.

Biały diament

Biały diament opowiada o amerykańskiej ekspedycji (której towarzyszy Werner Herzog) do serca Gujany. Jednym z jej uczestników jest konstruktor statków powietrznych Graham Dorrington. To właśnie w Gujanie ma wzbić się w powietrze nowy prototyp latającej maszyny, Biały Diament. W czasie wyprawy Dorrington wspomina Dietera Plage'a- twórcę filmów dokumentalnych, który zginął dwanaście lat temu podczas kręcenia zdjęć z powietrza.

Wodaabe, pasterze słońca

Dokument opowiadający o plemieniu saharyjskich nomadów - pasterzy, których proste życie podporządkowane jest kaprysom natury. Herzog ukazuje życie codzienne koczowników zmagających się z morderczą, czteroletnią suszą. Bohaterowie pomimo surowych warunków przygotowują się do corocznego konkursu pięknośc