Książka omawia fenomen, jakim było przekonanie ludzi średniowiecza, że święci, których dusze opuściły ciała w chwili śmierci i przebywają w pobliżu Boga, są nadal obecni w swoich doczesnych szczątkach i mogą przy ich pomocy działać na Ziemi. Wskutek tego przekonania ciała świętych i relikwie traktowano jako obiekty należące jednocześnie do świata materialnego i do porządku nadprzyrodzonego, jako swego rodzaju łączniki między ludźmi żyjącymi na Ziemi a niebiosami. O nadprzyrodzonym charakterze relikwii miały świadczyć liczne znaki opisywane w źródłach średniowiecznych, np. bijący od nich blask, emanujący słodki zapach, nienaruszalność ciał świętych czy też objawianie się patronów w pobliżu ich grobów i relikwii... Wiara w nadprzyrodzone właściwości relikwii sprawiała, że umieszczano je w kosztownych relikwiarzach, adorowano podczas wielu obrzędów liturgicznych i proszono obecnych w nich świętych o wstawiennictwo w rozmaitych trudnościach. Wedle przekonań ludzi średniowiecza święci obecni w swych relikwiach towarzyszyli całemu ich życiu.