Po raz pierwszy spotkałem Świętego Bachusa na świetlistej mozaice kościoła w Dafni. Między żydowskimi rybakami, biednymi mnichami i innymi pokornymi mieszkańcami świątyni, Bachus i Sergiusz wyróżniają się białymi i złocistymi szatami, niczym dioskurowie jakiejś starożytnej
szlachetnej kultury, która nagle i nieoczekiwanie została zwyciężona przez prostszą i bardziej ludową wiarę. Porwał mnie nie tyle wygląd czy życiorys syryjskiego męczennika, ile alegoria, która przeświecała zza jego imienia – alegoria, która oświetla pewną przejściową i nieznaną, niemal tajemną epokę teatru. Gdyż tak naprawdę starożytny Bachus nigdy nie umarł; nie tylko jako bóg wina i daimonion teatralnego szału. Kiedy zmarł ostatni Menander, a zanim urodził się pierwszy Chortatzis – gdyż nowa komedia i dramat kreteński stanowią punkty graniczne naszej nieznanej historii – owity bluszczem Dionizos jest wciąż blisko nas, przyjmując ukryte i jawne ofiary.Spośród tysiąca dziewięciuset nieznanych lat teatru greckiego, co najmniej tysiąc siedemset to lata twórcze; teatr ten kontynuuje swoją drogę pośród tysięcy przemian i przeobrażeń, przesądów i ustaw, śmierci i wygnań – czasem politeistyczny, czasem monoteistyczny, ale zawsze dionizyjski. (fragment książki)
Aleksis Solomos – urodzony w 1918 roku w Atenach, reżyser teatralny, aktor i dramatopisarz. Studiował w ateńskiej Narodowej Szkole Teatralnej, w londyńskiej Królewskiej Akademii Sztuk oraz na Uniwersytecie Yale i w Piscator Drama School w Nowym Jorku. Jeszcze przed rozpoczęciem studiów teatralnych nawiązał współpracę z literackim czasopismem „Neoellinika Grammata”, publikując opowiadania, tłumaczenia, wywiady i
recenzje. W roku 1939 debiutował jako reżyser, wystawiając Niedźwiedzia Czechowa z zespołem Stowarzyszenie Anglo-Helleńskie. W latach 1942–43 występował w sztuce G.B. Shawa The Doctor's Dilemma w Teatrze Ateńskim, jednocześnie projektując kostiumy do Aidy Verdiego wystawianej w teatrze Olympia. W roku 1943 pracował z Teatrem Artystycznym i zespołem Manolidou-Veaki-Pappa-Dendrami. W tym samym czasie pisał też sztuki teatralne, z których w 1944 roku Teatr Artystyczny wystawił O Teleutaíos Asprokórakas (Ostatni biały kruk). Podczas pobytu w USA (1949) Solomos reżyserował w nowojorskich teatrach Cherry Lane Theatre i Province Town Playhouse. Po powrocie do ojczyzny poświęcił się całkowicie reżyserii, stając się jednym z najważniejszych artystów nowoczesnego teatru greckiego. Pracował głównie w Teatrze Narodowym oraz we własnym teatrze Proskinio, jak również w Greckim Radio i Telewizji (E.R.T.).
Solomos wyreżyserował wiele sztuk G.B. Shawa, Giraudoux, Szekspira, Ibsena, Strindberga, Hauptmanna, Tołstoja, Lorki, Pirandella, Majakowskiego, O’Neill’a, Kazantzakisa, Kafki, Brechta i innych. Odkrył na nowo Arystofanesa, wystawiając dziesięć spośród jedenastu jego komedii w antycznym teatrze w Epidauros. Prezentował również dramaty Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa, często sam projektując kostiumy.
Jest autorem dwunastu książek z dziedziny teatrologii i historii teatru.
