W 1961 roku Audrey Hepburn zdobywczyni dwóch Oscarów (za role w Rzymskich wakacjach i Sabrinie) cieszyła się ugruntowaną pozycją gwiazdy w Hollywood. Widzowie uwielbiali romantyczne komedie z jej udziałem. Aktorka jednak pragnęła rozszerzenia swego emploi, rok wcześniej zabłysła w dramacie Freda Zinnemanna Historia zakonnicy i w westernie Nie do przebaczenia. Dopiero jednak udział w ironicznej komedii Edwardsa dowiódł wszechstronności jej talentu. Audrey gra tutaj Holly Golightly, ekscentryczną playgirl polującą na bogatych mężczyzn. Dziewczyna codziennie je śniadanie patrząc na wystawy luksusowego domu jubilerskiego Tiffany, to cel jej marzeń. W poszukiwaniu wolności i nowego życia porzuciła rodzinę, męża, nawet swoje prawdziwe imię. Kiedy zakochuje się w niej skromny pisarz z sąsiedztwa Paul, Holly wciąż żyje iluzjami eleganckiego, wielkomiejskiego świata. Paul mimo wszystko ma nadzieją, że kiedyś będą razem. Chociaż w filmie znacznie złagodzono pesymistyczny wydźwięk opowiadania Trumana Capote (m.in. zmieniając zakończenie), ten pozbawiony złudzeń obraz nowojorskiej śmietanki towarzyskiej, z jej powierzchownością, pustką i obłudą, nakreślono pełną werwy kreską. Blake Edwards (Różowa pantera, Przyjęcie) z dużym wyczuciem połączył wątki dramatyczne i komediowe. W Śniadaniu u Tiffany’ego - z pozoru lekkiej, miłosnej historyjki - przebija uczucie melancholii i smutku. W takiej tonacji doskonale radzi sobie Hepburn, pod ciemnymi okularami „glamour girl” skrywająca wewnętrzne zagubienie.