Ludwik Łętowski : WSPOMNIENIA PAMIĘTNIKARSKIE
Ludwik Łętowski (1[zasłonięte]786-18) był wojskowym, a także biskupem sufraganem krakowskim, historykiem i literatem, członkiem Senatu Rzeczpospolitej Krakowskiej.
W 1806 r. został oddany do gwardii galicyjskiej w Wiedniu, walczył przeciw wojsku polskiemu pod Gorzycami w wojnie 1809 r. Dopiero po zawarciu pokoju wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego, gdzie w 1810 r. awansował na porucznika. W kampanii 1812 r. walczył pod Smoleńskiem i Moskwą, a w odwrocie dostał się w Wilnie do niewoli. Uciekł i dotarł do Warszawy, skąd udał się do Wiednia z zamiarem uzyskania z pomocą Adama Czartoryskiego adiutantury przy carze Aleksandrze. W 1815 r. wstąpił do armii Królestwa Kongresowego, przydzielony najpierw do sztabu księcia Konstantego, następnie do kwatermistrzostwa. W 1816 r. niespodziewanie opuścił armię w randze kapitana i wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach, a w 1818 r. uzyskał święcenia kapłańskie. Wydaje się, że krok Łętowskiego nie wynikał z powołania, ale był następstwem braku perspektyw szybkiego awansu w wojsku i nieposiadania oparcia w ziemi.
Był proboszczem w Końskich, a od 1821 r. wykładał w kieleckim seminarium historię i teologię.
W 1825 r. był kanonikiem krakowskim, od 1841 r. administratorem diecezji krakowskiej, następnie jej sufraganem, był też biskupem tytularnym Joppy. W czasie powstania krakowskiego 1846 r. zalecał uległość wobec zaborcy, następnie uciekł do Wiednia. W 1848 r. zrzekł się administrowania częścią kielecką diecezji, rok później również częścią krakowską i poświęcił pracy naukowej i działalności charytatywnej. Ostatnie lata życia spędził wśród ustawicznych konfliktów z duchowieństwem, z własną klasą szlachecką, a także z liberalnym mieszczaństwem, na pracy pisarskiej i czynnym udziale w życiu kulturalnym Krakowa. Żywo uczestniczył w życiu kulturalnym i towarzyskim Krakowa prowadząc przy ul. Kanoniczej salon w którym bywali m.in. Aleksander Fredro, Wincenty Pol, Deotyma, Lucjan Siemieński i inni.
Pozostawił obszerną i różnorodną spuściznę pisarską, czasem jednak stojąca na pograniczu grafomanii, sporo utworów zniszczył też pod wpływem krytyki. Do dziś zachowały wartość poznawczą prace historyczne "Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich" (1[zasłonięte]852-18) i "Katedra krakowska na Wawelu" (1859). Spory dorobek publicystyczny różnej treści, częściowo tylko udostępniony w druku, wielokroć ogłaszany anonimowo, miał doraźny charakter, podobnie jak zaciekłe polemiki prowadzone z kolegami po piórze. Najbardziej urozmaicone i czytelne było studium charakterologiczne "Nauka poznania ludzi" (1847), stanowiące polemikę z "Charakterami rozumów ludzkich" Michała Wiszniewskiego, oraz tom aforyzmów i maksym ogłoszony pod pseudonimem Bartłomiej Podgórzanin "Miscellanea" (1866), wykupiony przez kapitułę krakowską z uwagi na frywolność i cięte wycieczki przeciw duchowieństwu.
Najcenniejsze jednak z całej spuścizny, choć czasem mocno subiektywne, są prezentowane poniżej "Wspomnienia pamiętnikarskie".
Spis treści :
Przedmowa (Henryk Barycz)
- Bieg życia mego (1[zasłonięte]786-18)
- Wspominki pamiętnikarskie
Posłowie wydawcy
Indeks osób i miejscowości
Spis ilustracji
Wyd. Ossolineum, Wrocław 1952 r., wydanie II, nakład 3 000 egz., ss. 390 (w tym 10 ilustracji cz-b na wklejkach kredowych).
Wymiary 21,5 x 15,5 cm. Okładka miękka. Stan dobry (nierozcięte kartki, zabrudzenie i uszkodzenie źle przyciętej okładki, z tyłu okładki pieczątka "cena zniżona").
Uwaga : przed wzięciem udziału w aukcji proszę przeczytać stronę "o mnie" |
|
|
|
|
