"Filmem o umieraniu rozpaczliwym i beznadziejnym" nazwał jeden z krytyków "Spiralę" Krzysztofa Zanussiego. Trudno znaleźć w polskiej kinematografii drugi utwór tak całkowicie, obsesyjnie wręcz "podporządkowany" jednemu tematowi.

Zanussi w przejmujący sposób przypomina w nim starą prawdę, że człowiek nigdy nie jest dostatecznie przygotowany na przyjęcie śmierci. Nie potrafi się z nią pogodzić, nie umie znaleźć na nią duchowej ani intelektualnej odtrutki.

"Spirala" to - jak na autora "Cwału" - film prowokacyjny, niszczący u myślącego widza poczucie wewnętrznego komfortu; to swoiste "memento mori" wymierzone jak policzek dwudziestowiecznej cywilizacji, pragnącej sobie wmówić, że śmierci nie ma.

Dodatki:

Rok 1946. Do miasteczka w pobliżu Zielonej Góry przybywa amerykańska komisja wojskowa, mająca odnaleźć groby zamordowanych przez hitlerowców jeńców alianckich. Kierowca Norman poznaje Emilię, kobietę czterdziestoletnią, jest nią zafascynowany. Wzajemne zainteresowanie, a stopniowo i uczuciowe zaangażowanie, utrudnia bariera językowa. Norman stara się nakłonić Emilię do wspólnego wyjazdu do Ameryki. Oboje są wolni. Emilia również pragnie tego wyjazdu, jednak na skutek wielu perypetii - rezygnuje.
...
 Po wielu latach Emilia, pensjonariuszka domu starców, otrzymuje spadek z Ameryki. Chce jechać, ale jest już na to za słaba... W rozświetlonym słońcem pejzażu młoda Emilia i Norman tańczą taniec nie spełnionego uczucia.

Dodatki: