Dzisiejszym robotnikom nie towarzyszą pochwalne pieśni. Mogą jedynie wspierać się nawzajem pocieszeniem, że praca, nawet ponad siły, jest lepsza, niż żadna... Grupa ukraińskich mężczyzn całymi dniami naraża życie w nieczynnych, grożących zawaleniem biedaszybach. W Indonezji robotnicy pracujący przy wydobyciu siarki wdychają gorące, trujące opary nad kraterami czynnych wulkanów. Droga w dół to równie wielkie ryzyko. Krew, ogień i potworny smród - rzeźnia w Nigerii to piekło na ziemi. Gołymi niemal rękami Pakistańczycy wydzierają starym statkom kawałki metalu. Chińscy hutnicy ze strachem postrzegają siebie jako ginący gatunek...

Pięć portretów ciężkiej fizycznej pracy - w zmechanizowanym świecie 21. wieku coraz mniej widocznej.

"Na początku po głowie chodziły mi obrazy ze starych radzieckich filmów: robotnicy jak ikony, Bohaterowie, jedno wielkie Ciało zjednoczone w walce o lepsze jutro. Ludzkie ciało, które pracuje więcej, szybciej, lepiej, siłą mięśni i siłą woli góry przenosi. Wkrótce obrazy te zaczęły mieszać się z innymi: zmęczona i brudna twarz pochylona nad śniadaniem w skromnej kuchni. Twarz robotnika, który twierdził, że ciężka praca to jedyna droga, jaką może iść człowiek. I nagle w moich obrazach czegoś zaczęło brakować... To znikała pewna klasa, społeczna warstwa. Lub świadomość klasowa. A potem pojawiły się kolejne obrazy: gwałtownego umierania. Ta sama praca, która zabija człowieka, daje mu też radość. Radość życia, energię, wolę przetrwania. Są miejsca, gdzie ku niebu wznoszą głowę pomniki bohaterów pracy. Ludzie widzą przyszłość w jasnych kolorach. Z nadzieją czekają na kolejny dzień. Zniszczone piece odzyskują dawny blask, jałową ziemię wypełniają tłumy turystów, napływają młodzi z sąsiedztwa. Oni też zostaną wychowani w prostej prawdzie - tylko ciężką pracą do czegoś się dochodzi. Będą się cieszyć i smucić, walczyć, pracować i żyć - zanim znikną. Jak ślad wody na kamieniu."

 

Dodatki: