Mamy tu do czynienia z opracowaniem wyjątkowym, zamaszystym i wyzywającym. Obydwie części I tomu zawierają materiał rozbudowany i przemyślnie ujęty z góry założoną intencją totalnej dekonstrukcji zarówno tekstu, jak i zawartości treściowo problemowej ksiąg Metafizyki Arystotelesa. Rzecz napisana jest potoczystym i klarownym językiem, nie bez swady i wieszczącego tonu. W części pierwszej rozległe wywody w pięciu rozdziałach dotyczą głównie strony redakcyjnej tekstu. Lektura jest zajmująca, lecz tendencyjna i obrazoburcza w swej wymowie. Dość zacytować następujące stwierdzenia:
„Obecna postać Metafizyki przypomina swoją zawartością kosz z papierami, które ktoś próbował segregować i łączyć w większe całości” (s. 18).
„Najważniejszą konkluzją z naszych rozważań jest, że Metafizyka stanowi nie dzieło autorskie, lecz kompilację redaktorską [podkreślenie Autora]. Ustalenie takiej jej genezy zmusza do radykalnej zmiany metodologii badania jej filozoficznej zawartości” (s. 314).